Wanneer het gaat over Cuba zullen er altijd een aantal clichés worden genoemd: sigaren, oldtimers, rum en muziek. Maar wat te denken van dat ene gezicht. Dat gezicht dat op posters staat, op koffiekopjes, en op linnen tasjes waarvan het hengsel altijd te lang of juist te kort is. Dat gezicht waarvan je als kind dacht dat het een acteur was, of een zanger, of gewoon maar een plaatje, maar later, zo leerde je, bleek het Che Guevara.
Sterk spel in de feestelijke voorstelling Celia!
Maar Che Guevara was niet alleen ten tijde van de revolutie. Ook een tweetal vrouwen (wiens foto niet op de eerder genoemde koffiekopjes en linnen tasjes staat) maakten deze revolutie mee.
Maar wat hebben deze vrouwen behalve hun voornaam met elkaar gemeen? De voorstelling Celia! duikt dieper in de geschiedenis van deze vrouwen en de keuzes waar ze voor komen te staan.
Als twee krijgers staan de twee tegenover elkaar. Tijdens een – verzonnen- meeting leren Celia Cruz en Celia Sánchez (rechterhand van Fidel Castro –tijdens deze voorstelling gespeeld door Eric Corton) elkaar kennen. Erg van harte gaat dit niet: Sánchez heeft haar revolutionaire politieke idealen en schuwt niet chantage en emotioneel bedrog in te zetten haar doelen te bereiken en Cruz worstelt met het gemis van haar familie en haar land en een (al dan niet geromantiseerde) herinnering. Daarnaast rijst de vraag wat zij brengt als zangeres, wat ze wilt bereiken, of voelt te moeten bereiken.
De voorstelling laat zich leiden door een interessant spel waarin beide vrouwen dichter naar elkaar toe groeien. Elk met eigen idealen, maar met steeds meer wederzijds respect naar elkaar en de keuzes die worden gemaakt.
Een meer relaxte setting dan die bij de première van Celia hebben we niet vaak gezien: de cast; bestaande uit Eric Corton (Fidel Castro), Manoushka Zeegelaar Breeveld (Celia Cruz) Susan Visser (Celia Sánchez) Dennis Rudge (Pedro Knight) en Noah Blindenburg (Nerita) zijn aanwezig op het podium en maken contact met het publiek dat langzaamaan de zaal vult. Er wordt gezwaaid, gelachen, knipogen worden gegeven naar familie en vrienden. Eric speelt wat gitaar.
Het zaallicht dooft en even vragen we ons af wat de bedoeling is. De karakters worden voorgesteld en uitgelicht door de acteurs. Er worden grappen gemaakt over de uiterlijke gelijkenissen tussen Eric en Fidel Castro en Susan Visser haar nieuwe film Verliefd op Cuba.
Een officieel startsein voor de voorstelling wordt niet gegeven, maar gedurende de voorstelling wordt er vaker uit het verhaal naar de realiteit gestapt. Dit is vaak op een grappige manier maar biedt ook de kans om het verhaal een zeer persoonlijke touch te geven.
Nerita die zich verloren voelt nu ze niet terug kan naar haar land en hierdoor haar ouders moet missen. Even later volgt een ijzersterke monoloog door Noah Blindenburg hoe zij als half Curaçaose in Nederland de juiste klank heeft maar de verkeerde kleur, en op Curaçao de verkeerde klank maar de juiste kleur. ‘Ik wil niet of/of, maar en/en.’
Het maakt de personages echt en laat zien dat ook nu dergelijke vragen en keuzes nog aan de orde zijn.
Ondersteund door de fantastische salsaband Timbazo wordt het ondanks de soms heftige materie een feestelijke voorstelling. Want: ‘La Vida Est Un Carnavale.’
Het is niet nodig want ook zonder de publieksparticipatie-scene is het publiek verbonden, maar na een nummer of 2-3 staan de eerste mensen al op om mee te zingen en te dansen. Gedurende de voorstelling valt ons geroezemoes op: herkenning, verbazing, en een verdwaalde Spaanstalige songtekst.
Eric Corton zorgt met zijn spel voor fijne adempauzes en een aantal sterke scenes (zijn pleidooi over Jimi Hendrix is van mijlen en ver te herkennen maar het blijft tot de naam valt toch even gissen wat er precies gaat komen) maken hem ondanks dat de voorstelling juist niet wil focussen op Fidel Castro als leidend figuur een fijne verteller in het verhaal. Een kleinere rol is weggelegd voor Dennis Rudge die als Pedro Knight de partner en manager van Celia Cruz speelt. Behalve wat ruzies met Cruz over de keuzes die zij moet maken blijft dit personage aan de oppervlakte, maar juist de twee vrouwen als boegbeelden in deze periode maken deze voorstelling zo interessant.
Wat we jammer vinden is het voor ons redelijk abrupte einde. Wat maakt nu precies dat de vrouwen een bepaalde keuze maken, en nog belangrijker: hoe vertaalt zich dat verder in de geschiedenis? Bleven ze bijvoorbeeld met elkaar in contact? De vragen zijn voor korte duur want de avond sluit af met een lesje salsadansen, en daar hebben de danspassen (en vooral het kijken naar de professionals) onze volledige aandacht.
Door Anniek de Wild
Maar wat hebben deze vrouwen behalve hun voornaam met elkaar gemeen? De voorstelling Celia! duikt dieper in de geschiedenis van deze vrouwen en de keuzes waar ze voor komen te staan.
Als twee krijgers staan de twee tegenover elkaar. Tijdens een – verzonnen- meeting leren Celia Cruz en Celia Sánchez (rechterhand van Fidel Castro –tijdens deze voorstelling gespeeld door Eric Corton) elkaar kennen. Erg van harte gaat dit niet: Sánchez heeft haar revolutionaire politieke idealen en schuwt niet chantage en emotioneel bedrog in te zetten haar doelen te bereiken en Cruz worstelt met het gemis van haar familie en haar land en een (al dan niet geromantiseerde) herinnering. Daarnaast rijst de vraag wat zij brengt als zangeres, wat ze wilt bereiken, of voelt te moeten bereiken.
De voorstelling laat zich leiden door een interessant spel waarin beide vrouwen dichter naar elkaar toe groeien. Elk met eigen idealen, maar met steeds meer wederzijds respect naar elkaar en de keuzes die worden gemaakt.
Een meer relaxte setting dan die bij de première van Celia hebben we niet vaak gezien: de cast; bestaande uit Eric Corton (Fidel Castro), Manoushka Zeegelaar Breeveld (Celia Cruz) Susan Visser (Celia Sánchez) Dennis Rudge (Pedro Knight) en Noah Blindenburg (Nerita) zijn aanwezig op het podium en maken contact met het publiek dat langzaamaan de zaal vult. Er wordt gezwaaid, gelachen, knipogen worden gegeven naar familie en vrienden. Eric speelt wat gitaar.
Het zaallicht dooft en even vragen we ons af wat de bedoeling is. De karakters worden voorgesteld en uitgelicht door de acteurs. Er worden grappen gemaakt over de uiterlijke gelijkenissen tussen Eric en Fidel Castro en Susan Visser haar nieuwe film Verliefd op Cuba.
Een officieel startsein voor de voorstelling wordt niet gegeven, maar gedurende de voorstelling wordt er vaker uit het verhaal naar de realiteit gestapt. Dit is vaak op een grappige manier maar biedt ook de kans om het verhaal een zeer persoonlijke touch te geven.
Nerita die zich verloren voelt nu ze niet terug kan naar haar land en hierdoor haar ouders moet missen. Even later volgt een ijzersterke monoloog door Noah Blindenburg hoe zij als half Curaçaose in Nederland de juiste klank heeft maar de verkeerde kleur, en op Curaçao de verkeerde klank maar de juiste kleur. ‘Ik wil niet of/of, maar en/en.’
Het maakt de personages echt en laat zien dat ook nu dergelijke vragen en keuzes nog aan de orde zijn.
Ondersteund door de fantastische salsaband Timbazo wordt het ondanks de soms heftige materie een feestelijke voorstelling. Want: ‘La Vida Est Un Carnavale.’
Het is niet nodig want ook zonder de publieksparticipatie-scene is het publiek verbonden, maar na een nummer of 2-3 staan de eerste mensen al op om mee te zingen en te dansen. Gedurende de voorstelling valt ons geroezemoes op: herkenning, verbazing, en een verdwaalde Spaanstalige songtekst.
Eric Corton zorgt met zijn spel voor fijne adempauzes en een aantal sterke scenes (zijn pleidooi over Jimi Hendrix is van mijlen en ver te herkennen maar het blijft tot de naam valt toch even gissen wat er precies gaat komen) maken hem ondanks dat de voorstelling juist niet wil focussen op Fidel Castro als leidend figuur een fijne verteller in het verhaal. Een kleinere rol is weggelegd voor Dennis Rudge die als Pedro Knight de partner en manager van Celia Cruz speelt. Behalve wat ruzies met Cruz over de keuzes die zij moet maken blijft dit personage aan de oppervlakte, maar juist de twee vrouwen als boegbeelden in deze periode maken deze voorstelling zo interessant.
Wat we jammer vinden is het voor ons redelijk abrupte einde. Wat maakt nu precies dat de vrouwen een bepaalde keuze maken, en nog belangrijker: hoe vertaalt zich dat verder in de geschiedenis? Bleven ze bijvoorbeeld met elkaar in contact? De vragen zijn voor korte duur want de avond sluit af met een lesje salsadansen, en daar hebben de danspassen (en vooral het kijken naar de professionals) onze volledige aandacht.
Door Anniek de Wild
