Sweeney Todd, het bloedig moord verhaal van de barbier van Fleet Street en zijn pastei bakkende buurvrouw laat horror en humor om elkaar heen dansen in een verhaal waar niet op een moord meer of minder wordt gelet. Waar geweldige live muziek het onmogelijk maakt om je niet mee te laten slepen in het verhaal.
Sweeney Todd betovert je van begin tot het eind
Deze musical van Sondheim zit zo goed in elkaar en vraagt tegelijk het uiterste van spelers. Simone Kleinsma wilde hem heel graag spelen en daarom werd hij geprogrammeerd. En dat blijkt een briljante zet.
Daar heb je een cast voor nodig die niet alleen goed kan zingen, maar die ook niet verdwaald in het door elkaar lopen van teksten en abrupte variaties. Een cast die kan spelen, zowel groot als subtiel klein, in een oogopslag een wereld weet te vangen, in de timing het verschil weet te maken. En die cast is er.
Naast de immer betoverende Simone Kleinsma, een in Nederland niet zo bekende Belg, Hans Peter Janssens, die in staat is opera en het Shakespeariaanse van het stuk te verenigen, daarmee het geheel naar een hoger plan tillend. Hij is woest en morsig, gefrustreerd en verdrietig, niemand ontziend en vol liefde. De complexiteit zit in de rol en hij weet die perfect neer te zetten.
Simone Kleinsma krijgt het voor elkaar om alle harten voor zich te winnen hoe doortrapt en nietsontziend ze ook is. De koningin van de cast. Het moment dat zij voor het eerst opkomt kun je je niet meer losmaken van wat er gebeurt op het podium.
Prachtig is ook het spel van Jonathan Demoor en Valerie Curlingford (wat een stem!) en de innemende Samir Hassan met zijn haargroeimiddel lied.
Wie nietsvermoedend op de eerste rij zit beleeft een angstig momentje. Onverstoorbaar doorzingend beweegt Kleinsma zich met een zaklantaarn langs knieën en tassen steeds iemand anders een beroep toedichtend tot ze uiteindelijk bij de man uitkomt die de klos is. Je ziet de hele rij zijn adem inhouden.
Voor het decor en de enscenering is gekozen voor een gevangenis en sobere attributen. Waar in andere versies het bloed over het podium spat is alle aankleding hier bijna spartaans. Het geeft een extra portie drama mee dat gelukkig wel gecompenseerd wordt door de humor.
Kortom, een heerlijke versie van een verhaal dat dwingt tot nadenken over hoe we omgaan met onbereikbare liefde, wraak en het loslaten van moraal door grote woede.
Ga er heen nu het nog kan. Dompel je een avond lang onder in een heerlijk drama. En kijk na afloop ook even in de orkestbak. We hebben de musici, met bravo voor de percussie!, met zoveel passie zien spelen.
Sondheim creëert voor alle betrokkenen een uitdaging, maar als dat dan lukt zoals hier, is het des te meer genieten.
Door Elise Kant
Daar heb je een cast voor nodig die niet alleen goed kan zingen, maar die ook niet verdwaald in het door elkaar lopen van teksten en abrupte variaties. Een cast die kan spelen, zowel groot als subtiel klein, in een oogopslag een wereld weet te vangen, in de timing het verschil weet te maken. En die cast is er.
Naast de immer betoverende Simone Kleinsma, een in Nederland niet zo bekende Belg, Hans Peter Janssens, die in staat is opera en het Shakespeariaanse van het stuk te verenigen, daarmee het geheel naar een hoger plan tillend. Hij is woest en morsig, gefrustreerd en verdrietig, niemand ontziend en vol liefde. De complexiteit zit in de rol en hij weet die perfect neer te zetten.
Simone Kleinsma krijgt het voor elkaar om alle harten voor zich te winnen hoe doortrapt en nietsontziend ze ook is. De koningin van de cast. Het moment dat zij voor het eerst opkomt kun je je niet meer losmaken van wat er gebeurt op het podium.
Prachtig is ook het spel van Jonathan Demoor en Valerie Curlingford (wat een stem!) en de innemende Samir Hassan met zijn haargroeimiddel lied.
Wie nietsvermoedend op de eerste rij zit beleeft een angstig momentje. Onverstoorbaar doorzingend beweegt Kleinsma zich met een zaklantaarn langs knieën en tassen steeds iemand anders een beroep toedichtend tot ze uiteindelijk bij de man uitkomt die de klos is. Je ziet de hele rij zijn adem inhouden.
Voor het decor en de enscenering is gekozen voor een gevangenis en sobere attributen. Waar in andere versies het bloed over het podium spat is alle aankleding hier bijna spartaans. Het geeft een extra portie drama mee dat gelukkig wel gecompenseerd wordt door de humor.
Kortom, een heerlijke versie van een verhaal dat dwingt tot nadenken over hoe we omgaan met onbereikbare liefde, wraak en het loslaten van moraal door grote woede.
Ga er heen nu het nog kan. Dompel je een avond lang onder in een heerlijk drama. En kijk na afloop ook even in de orkestbak. We hebben de musici, met bravo voor de percussie!, met zoveel passie zien spelen.
Sondheim creëert voor alle betrokkenen een uitdaging, maar als dat dan lukt zoals hier, is het des te meer genieten.
Door Elise Kant
