En hoe het dan toch goed kan komen. Iedereen die wel eens naar een reünie van school is geweest herkent misschien dat moment van ontdekking. De ervaring van hé, voelde jij je een buitenbeen, eenzaam? Jij en jij ook? Maar ik dacht dat jij...
Teder theater over de eenzaamheid van verandering
Dat gegeven, die eenzaamheid in de verandering, de verwarring, de wanhoop, en het toch eruit komen is zelden zo teder en in prachtige kleuren tot leven gewekt in het theater als in Bye Bye Baby.
In symmetrie en juist niet, mogen we meekijken in het leven van Nina en Nas, net in de brugklas. Hun gelijktijdigheid en hun ongelijktijdigheid ongelofelijk slim in beeld gebracht. Ontroerend in de afwisseling van kinderlijke energie, stralende poppenliefde, en verschillend groot willen zijn.
Nina Fokker, met pretogen en een mond die wel moet lachen neemt je onweerstaanbaar mee in haar zoektocht, uit barbiezoet verrijst een heerlijke jonge vrouw waar je bij wilt blijven.
Nastaran Razawi Khorasani sleurt je mee haar vertwijfeling in, zelfs daarin heel krachtig. Haar zoektocht is diep, haar wederopstanding prachtig.
Wat wordt dit ongelofelijk mooi gespeeld, in een even eenvoudig als krachtig decor, met alsmaar die muziek.
Eigenlijk zou je dit stuk in klein gouden doosje willen doen en voor eeuwig in je zak bewaren en dan op momenten dat je denkt: hoe moet het nu in hemelsnaan verder? En niemand voelt wat ik voel, ik voel me zo eenzaam, even kijken naar deze overrompelende boodschap: Echt het wordt anders, en ja, ook dit gaat voorbij. Met confetti en al!
Voor meisjes van 13, jongemannen van 18, verse papa's en mama's, oma 's in de dop en iedereen: laat je overrompelen en vertederen. En weet, al is het misschien maar voor even: het komt toch goed.
Door Elise Kant
In symmetrie en juist niet, mogen we meekijken in het leven van Nina en Nas, net in de brugklas. Hun gelijktijdigheid en hun ongelijktijdigheid ongelofelijk slim in beeld gebracht. Ontroerend in de afwisseling van kinderlijke energie, stralende poppenliefde, en verschillend groot willen zijn.
Nina Fokker, met pretogen en een mond die wel moet lachen neemt je onweerstaanbaar mee in haar zoektocht, uit barbiezoet verrijst een heerlijke jonge vrouw waar je bij wilt blijven.
Nastaran Razawi Khorasani sleurt je mee haar vertwijfeling in, zelfs daarin heel krachtig. Haar zoektocht is diep, haar wederopstanding prachtig.
Wat wordt dit ongelofelijk mooi gespeeld, in een even eenvoudig als krachtig decor, met alsmaar die muziek.
Eigenlijk zou je dit stuk in klein gouden doosje willen doen en voor eeuwig in je zak bewaren en dan op momenten dat je denkt: hoe moet het nu in hemelsnaan verder? En niemand voelt wat ik voel, ik voel me zo eenzaam, even kijken naar deze overrompelende boodschap: Echt het wordt anders, en ja, ook dit gaat voorbij. Met confetti en al!
Voor meisjes van 13, jongemannen van 18, verse papa's en mama's, oma 's in de dop en iedereen: laat je overrompelen en vertederen. En weet, al is het misschien maar voor even: het komt toch goed.
Door Elise Kant
