Of het aan de horror spits lag weten we niet, maar in een wat mager bezet Nieuwe Luxor speelde op donderdag 1 november de tour van The Color Purple haar première.
The Color Purple laat zien nog steeds actueel te zijn
MusicalNieuws zag een aantal maanden geleden de première in de NDSM loods en is dus nu weer terug bij The Color Purple, ditmaal in Rotterdam. Ten opzichte van de vorige productie valt er als eerste op dat er wat castwisselingen zijn doorgevoerd.
Zo zijn Ana Milva Gomez en Edwin Jonker er vanavond niet bij en zijn vervangen door Aisa Winter en Perry Dossett.
The Color Purple vertelt het tijdloze levensverhaal van drie zwarte vrouwen in het zuiden van Amerika aan het begin van de 20e eeuw, een tijd waarin slavernij is afgeschaft maar de gevolgen nog sterk voelbaar zijn. Hoofdpersoon Celie leidt een leven dat gedomineerd lijkt door armoede, misbruik en geweld. Maar Celie maakt zich vrij door haar eigenwaarde te vinden en op te komen voor haar persoonlijk geluk. Ze wordt daarbij geholpen door haar schoonzusje Sofia en door Shug Avery, een rondreizende zangeres. Gedrieën staan zij op tegen een eeuwenoud onrecht.
De voorstelling kent een trage eerste akte waar het voor ons weer even zoeken is naar de verhaallijn. Of het première spanning is weten we niet, maar het lijkt alsof de cast ook nog even op snelheid moet komen.
Mister is in het begin helaas nog weinig angstaanjagend wat ons doet afvragen waarom Celie niet eerder tegen het misbruik en geweld durft in te gaan. Zijn transformatie in de tweede akte, waar hij beseft niet altijd de juiste keuzes te hebben gemaakt, is wel erg mooi gedaan in samenspel met Naomi van der Linden die een puike prestatie levert als Celie.
Hoewel zij naar eigen zeggen meer actrice dan zangeres is pakt ze het publiek in de tweede akte in met een mooie vertolking van het nummer I’m here: rauw en met een bak emotie.
Helaas laat de algehele verstaanbaarheid soms wel te wensen over wat er zonde is omdat de vertaling niet altijd even sterk lijkt.
De enige die we constant goed verstaan is Aisa Winter in de rol van Shug . Het lijkt wat ironisch gezien haar rol dat juist zij degene is met een keurige uitspraak en een mooie vloeiende R.
Een ander apart moment is wanneer duidelijk wordt dat Celie gevoelens heeft voor Shug en dit wederzijds blijkt te zijn. Dit gebeurt zonder slag of stoot, wat ons voor die tijd onmogelijk lijkt.
Daarnaast noemde Shug Celie luttele momenten voor deze liefdesopenbaring nog lelijk dus waar de warme gevoelens ineens vandaan komen is onduidelijk.
Maar behalve deze kritische noten zijn er genoeg momenten waar we goed van kunnen genieten. Het nummer vind het knopje is bijvoorbeeld een fantastische scene.
Een andere sterke scene is het moment dat Celie ontdekt dat haar zusje nog leeft. Nadat zij van elkaar gescheiden zijn, heeft Nettie haar al die tijd geschreven maar de brieven zijn onderschept door Mister. De emotie in deze scene geeft ons kippenvel.
Samen met Celie’s kinderen, welke bij de geboorte zijn afgepakt door haar vader, woont Nettie in Afrika en is het haar gelukt haar droom om lerares te worden te verwezenlijken.
De sterke band tussen Celie en Nettie is een rode draad in de voorstelling en wordt zeer overtuigend gespeeld.
Naomi van der Linden als Celie en Donielle David als Nettie zijn een sterk duo die elkaar later in de voorstelling gelukkig terugvinden. Vanaf de eerste scene hoop je hier vurig op en de innige zussenband komt in de voorstelling geregeld terug
Jeannine La Rose als Sofia is een fantastische verschijning. Ze heeft de lachers op haar hand en zorgt voor lucht in dit dramatische verhaal. Als enige kritiekpuntje valt het ons op dat haar accent zeer wisselend is, maar dat zij haar vergeven, zeker na het fantastische Any Little Thing (de Nederlandse vertaling is ons even ontschoten) samen met Carlos de Vries die de rol van Harpo op zich neemt.
Valerie Jane, Jennifer Norden en Caitlin Baank zorgen als drie dorpse dames voor een soort voice-over in verschillende scenes. Vocaal een leuke toevoeging met mooie harmonieën.
The Color Purple laat zien nog steeds actueel te zijn en hoewel het helaas niet volledig aan onze hoge verwachtingen voldeed is er genoeg reden om van de voorstelling genieten. Het kleine orkest zorgt voor een fijne muzikale ondersteuning en het decor is hoewel simpel van toegevoegde waarde. Ook de kostuums vallen in positieve zin op (waar vinden we zo’n gekleurde broek?).
Voor de voorstelling als geheel zien we nog wat verbeterpunten maar die zullen zeker in de rest van de speelperiode goed gemaakt worden.
Door Anniek de Wild
Kijk HIER voor de speellijst
Zo zijn Ana Milva Gomez en Edwin Jonker er vanavond niet bij en zijn vervangen door Aisa Winter en Perry Dossett.
The Color Purple vertelt het tijdloze levensverhaal van drie zwarte vrouwen in het zuiden van Amerika aan het begin van de 20e eeuw, een tijd waarin slavernij is afgeschaft maar de gevolgen nog sterk voelbaar zijn. Hoofdpersoon Celie leidt een leven dat gedomineerd lijkt door armoede, misbruik en geweld. Maar Celie maakt zich vrij door haar eigenwaarde te vinden en op te komen voor haar persoonlijk geluk. Ze wordt daarbij geholpen door haar schoonzusje Sofia en door Shug Avery, een rondreizende zangeres. Gedrieën staan zij op tegen een eeuwenoud onrecht.
De voorstelling kent een trage eerste akte waar het voor ons weer even zoeken is naar de verhaallijn. Of het première spanning is weten we niet, maar het lijkt alsof de cast ook nog even op snelheid moet komen.
Mister is in het begin helaas nog weinig angstaanjagend wat ons doet afvragen waarom Celie niet eerder tegen het misbruik en geweld durft in te gaan. Zijn transformatie in de tweede akte, waar hij beseft niet altijd de juiste keuzes te hebben gemaakt, is wel erg mooi gedaan in samenspel met Naomi van der Linden die een puike prestatie levert als Celie.
Hoewel zij naar eigen zeggen meer actrice dan zangeres is pakt ze het publiek in de tweede akte in met een mooie vertolking van het nummer I’m here: rauw en met een bak emotie.
Helaas laat de algehele verstaanbaarheid soms wel te wensen over wat er zonde is omdat de vertaling niet altijd even sterk lijkt.
De enige die we constant goed verstaan is Aisa Winter in de rol van Shug . Het lijkt wat ironisch gezien haar rol dat juist zij degene is met een keurige uitspraak en een mooie vloeiende R.
Een ander apart moment is wanneer duidelijk wordt dat Celie gevoelens heeft voor Shug en dit wederzijds blijkt te zijn. Dit gebeurt zonder slag of stoot, wat ons voor die tijd onmogelijk lijkt.
Daarnaast noemde Shug Celie luttele momenten voor deze liefdesopenbaring nog lelijk dus waar de warme gevoelens ineens vandaan komen is onduidelijk.
Maar behalve deze kritische noten zijn er genoeg momenten waar we goed van kunnen genieten. Het nummer vind het knopje is bijvoorbeeld een fantastische scene.
Een andere sterke scene is het moment dat Celie ontdekt dat haar zusje nog leeft. Nadat zij van elkaar gescheiden zijn, heeft Nettie haar al die tijd geschreven maar de brieven zijn onderschept door Mister. De emotie in deze scene geeft ons kippenvel.
Samen met Celie’s kinderen, welke bij de geboorte zijn afgepakt door haar vader, woont Nettie in Afrika en is het haar gelukt haar droom om lerares te worden te verwezenlijken.
De sterke band tussen Celie en Nettie is een rode draad in de voorstelling en wordt zeer overtuigend gespeeld.
Naomi van der Linden als Celie en Donielle David als Nettie zijn een sterk duo die elkaar later in de voorstelling gelukkig terugvinden. Vanaf de eerste scene hoop je hier vurig op en de innige zussenband komt in de voorstelling geregeld terug
Jeannine La Rose als Sofia is een fantastische verschijning. Ze heeft de lachers op haar hand en zorgt voor lucht in dit dramatische verhaal. Als enige kritiekpuntje valt het ons op dat haar accent zeer wisselend is, maar dat zij haar vergeven, zeker na het fantastische Any Little Thing (de Nederlandse vertaling is ons even ontschoten) samen met Carlos de Vries die de rol van Harpo op zich neemt.
Valerie Jane, Jennifer Norden en Caitlin Baank zorgen als drie dorpse dames voor een soort voice-over in verschillende scenes. Vocaal een leuke toevoeging met mooie harmonieën.
The Color Purple laat zien nog steeds actueel te zijn en hoewel het helaas niet volledig aan onze hoge verwachtingen voldeed is er genoeg reden om van de voorstelling genieten. Het kleine orkest zorgt voor een fijne muzikale ondersteuning en het decor is hoewel simpel van toegevoegde waarde. Ook de kostuums vallen in positieve zin op (waar vinden we zo’n gekleurde broek?).
Voor de voorstelling als geheel zien we nog wat verbeterpunten maar die zullen zeker in de rest van de speelperiode goed gemaakt worden.
Door Anniek de Wild
Kijk HIER voor de speellijst
