Hoe zie je de hel? En hoe de hemel? Hoe houdt de mens het uit? Waar zijn wie de wolven? En is de hemel een plek vol licht in eenzaamheid of vol vervulling?
The square 2 sleurt je mee
De nieuwste voorstelling van het Scapino ballet sleurt je onverbiddelijk mee in vragen. En laat het aan de kijker om de antwoorden te vinden.
De handtekening van dit balletgezelschap is zeker in het begin in al zijn glorie aanwezig. Het eerste deel, van choreograaf Mario Bermudez Gil, met gracieuze bewegingen, prachtig samenspel waarbij de ene mens onderdeel wordt van een geheel, en toch ook worstelt met eenzaamheid, de verrukking van wat een menselijk lichaam vermag in beweging en dans sleurt je mee in een wereld waar je wil wonen, een universum waar schoonheid wint en ontroert. Mogen we nog 100 keer die sprongen zien van de rennende vrouwen? Adembenemend mooi.
Dan gaan de andere twee choreografen verder en geven vervolgens op geheel eigen wijze kleur aan de reis naar de hel en dan door naar de hemel. Antonin Comestaz speelt met de kijker, een podium vol met bewegingen die aansluiten op het begin maar toch uit een andere wereld. Waar wapperende handen een eigen taal spreken en trio’s perfectie neerzetten zou je hem willen vragen: Wie ben jij?
Ryan Djojokarso gunt tenslotte de toeschouwer vertraging. De geniale vondst van de grote zolen om de Styx terug over te steken en waar een helpende hand zorgt dat de hemel bereikt wordt in alle verstilling. Ook hier de vraag: wie ben jij? Wat heeft jou, choreograaf zo gevormd dat dit jouw verbeelding van de hemel is.
Alles wordt versterkt door de live muziek van Richard van Kruysdijk. De muzikant is onderdeel van het beeld daarmee benadrukkend dat muziek de essentie is. Van zware basnoten tot lichte klanken is de muziek de ondergrond en de aanvulling van het beeld.
Dit stuk maakt vooral nieuwsgierig. Drie stukken zijn één geworden daarmee ruimte gevend aan iedereen en daarmee vragen oproepend om de diversiteit te bevatten. Waar komt elke choreografie vandaan, wie zijn de mensen erachter. Waarom is de troost bij de een het zoeken van contact en bij de ander het vinden van zichzelf in de leegte. Deed het pijn toen je de wolven het stuk in schreef? Zoveel te vragen.
De dansers zijn stuk voor stuk als altijd subliem. Bij het slotapplaus realiseer je je hoeveel het er zijn. Terecht ontvangen zij een ovationeel applaus van een publiek dat nog lang kan voortmijmeren op wat ze net heeft gezien.
Door Elise Kant
De handtekening van dit balletgezelschap is zeker in het begin in al zijn glorie aanwezig. Het eerste deel, van choreograaf Mario Bermudez Gil, met gracieuze bewegingen, prachtig samenspel waarbij de ene mens onderdeel wordt van een geheel, en toch ook worstelt met eenzaamheid, de verrukking van wat een menselijk lichaam vermag in beweging en dans sleurt je mee in een wereld waar je wil wonen, een universum waar schoonheid wint en ontroert. Mogen we nog 100 keer die sprongen zien van de rennende vrouwen? Adembenemend mooi.
Dan gaan de andere twee choreografen verder en geven vervolgens op geheel eigen wijze kleur aan de reis naar de hel en dan door naar de hemel. Antonin Comestaz speelt met de kijker, een podium vol met bewegingen die aansluiten op het begin maar toch uit een andere wereld. Waar wapperende handen een eigen taal spreken en trio’s perfectie neerzetten zou je hem willen vragen: Wie ben jij?
Ryan Djojokarso gunt tenslotte de toeschouwer vertraging. De geniale vondst van de grote zolen om de Styx terug over te steken en waar een helpende hand zorgt dat de hemel bereikt wordt in alle verstilling. Ook hier de vraag: wie ben jij? Wat heeft jou, choreograaf zo gevormd dat dit jouw verbeelding van de hemel is.
Alles wordt versterkt door de live muziek van Richard van Kruysdijk. De muzikant is onderdeel van het beeld daarmee benadrukkend dat muziek de essentie is. Van zware basnoten tot lichte klanken is de muziek de ondergrond en de aanvulling van het beeld.
Dit stuk maakt vooral nieuwsgierig. Drie stukken zijn één geworden daarmee ruimte gevend aan iedereen en daarmee vragen oproepend om de diversiteit te bevatten. Waar komt elke choreografie vandaan, wie zijn de mensen erachter. Waarom is de troost bij de een het zoeken van contact en bij de ander het vinden van zichzelf in de leegte. Deed het pijn toen je de wolven het stuk in schreef? Zoveel te vragen.
De dansers zijn stuk voor stuk als altijd subliem. Bij het slotapplaus realiseer je je hoeveel het er zijn. Terecht ontvangen zij een ovationeel applaus van een publiek dat nog lang kan voortmijmeren op wat ze net heeft gezien.
Door Elise Kant
