In het Zaantheater in Zaandam ging op 19 september de voorstelling ‘The Summer Of Love in première. ‘The Summer of Love’ neemt je mee op een nostalgische, muzikale reis naar de legendarische zomer van 1967. Een explosie van kleuren, psychedelica, vrijheid, ‘peace & love’ en, uiteraard, de fantastische, tijdloze muziek uit dat jaar die een inspiratiebron bleek te zijn voor een complete generatie.
The Summer of Love’ neemt je mee op een nostalgische, muzikale reis
Tijdens de voorstelling die 2 aktes van beide 1 uur bedraagt wordt het publiek meegenomen op een muzikale reis van klassieker naar klassieker. ‘Brown eyed girl’, all along the watchtower, Respect, San Francisco, het zijn zo maar wat titels van een groot arsenaal aan hits dat ten gehore wordt gebracht.
Tussendoor wordt er gebruik gemaakt van originele beelden uit deze tijd, en ook de cast probeert het publiek her en der mee terug in de tijd te nemen in kleine passages en scenes.
We zagen een solide band die over het algemeen muzikaal goed weet wat ze in haar mars heeft. Over de verdere uitvoering hebben we onze twijfels; is het een concert, een liedjesprogramma of een theaterstuk?
Op een aantal momenten wordt er overduidelijk een scene neergezet dat het publiek moet doen geloven zich in de zomer van 1967 te bevinden. We maken ‘kennis’ met Caroline, die verliefd wordt op de overbuurjongen. Hij sluit zich aan bij de oorlog in Vietnam en zingt vervolgens later op de avond een nummer over hoe hij zijn thuis mist. Caroline zien we ook later terug, bedwelmd van de drugs -zoals zo velen in die tijd-, zingt ze de volgende hit van de avond.
Het volgende moment zien we overduidelijk een band, die -verkleed in de mode van 1967- nummers uit die tijd opvoert. De voorstelling voelt op deze momenten meer aan als een concert of eerder een liedjesprogramma van een tribute-band, inclusief publieksparticipatie, en de nodige kreten en grapjes in gebrekkig Nederlands (de cast is internationaal), welke bij het Zaanse publiek overigens goed vallen.
Het gebruik van video-opnames is een leuke toevoeging omdat het beeld je helpt terug te keren in de tijdsgeest van 1967 maar roept voor ons ook de nodige vragen op.
De beelden van de Vietnamoorlog helpen ons niet om er een avondje flower-power en peace&love van te maken, maar trekken ons juist uit het muzikale feest dat gevierd wordt op het toneel.
De muzikanten (of op sommige momenten cast?) zijn stuk voor stuk getalenteerd, maar her en der missen we wel wat: zo hadden we graag meer gehoord van Rebecca Harkins die met haar rol achter de toetsen nu niet erg opviel en enigszins verscholen lijkt te zijn op toneel. We moeten wachten tot de tweede acte voordat zij eindelijk een solonummer mag vertolken en haar stem smaakt naar meer.
Hetzelfde geldt voor Leo Aram Downs welke eenzelfde rol toebedeeld heeft gekregen. De weinige solo’s die hij heeft maken ons nieuwsgierig naar meer.
Kartrekkers zijn Eddie King (vocalen), Eddie Mann (bassist en ‘leading man’) Louis Coupe (gitarist) en Ingrid Olivia (vocalen) welke met zijn 4e de gehele voorstelling voor op het podium staan.
Waar Eddie King, Eddie Man en Ingrid Olivia soms in een rol kruipen, is Louis Coupe vooral lekker aan het raggen op de gitaar; prima spel, maar volledig in zijn eigen bubbel.
The Summer of Love voelt voor ons soms een beetje rommelig aan: het is zeker geen volledige voorstelling met een duidelijk plot maar soms ook meer dan alleen een concert.
De muzikale uitvoering is over het algemeen prima, en doet menigeen om ons heen weer verlangen naar die zomer van 52 jaar geleden, maar voor ons is alleen de nostalgie van de muziek niet genoeg om in de psychedelische geest van die tijd te komen.
Voor wie een avondje louter genieten wilt van klassiekers is dit de perfecte voorstelling, maar voor theaterbezoekers die een volledige theaterstuk verwachten voelt The Summer Of Love wellicht wat summier aan.
Door: Anniek de Wild
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Tussendoor wordt er gebruik gemaakt van originele beelden uit deze tijd, en ook de cast probeert het publiek her en der mee terug in de tijd te nemen in kleine passages en scenes.
We zagen een solide band die over het algemeen muzikaal goed weet wat ze in haar mars heeft. Over de verdere uitvoering hebben we onze twijfels; is het een concert, een liedjesprogramma of een theaterstuk?
Op een aantal momenten wordt er overduidelijk een scene neergezet dat het publiek moet doen geloven zich in de zomer van 1967 te bevinden. We maken ‘kennis’ met Caroline, die verliefd wordt op de overbuurjongen. Hij sluit zich aan bij de oorlog in Vietnam en zingt vervolgens later op de avond een nummer over hoe hij zijn thuis mist. Caroline zien we ook later terug, bedwelmd van de drugs -zoals zo velen in die tijd-, zingt ze de volgende hit van de avond.
Het volgende moment zien we overduidelijk een band, die -verkleed in de mode van 1967- nummers uit die tijd opvoert. De voorstelling voelt op deze momenten meer aan als een concert of eerder een liedjesprogramma van een tribute-band, inclusief publieksparticipatie, en de nodige kreten en grapjes in gebrekkig Nederlands (de cast is internationaal), welke bij het Zaanse publiek overigens goed vallen.
Het gebruik van video-opnames is een leuke toevoeging omdat het beeld je helpt terug te keren in de tijdsgeest van 1967 maar roept voor ons ook de nodige vragen op.
De beelden van de Vietnamoorlog helpen ons niet om er een avondje flower-power en peace&love van te maken, maar trekken ons juist uit het muzikale feest dat gevierd wordt op het toneel.
De muzikanten (of op sommige momenten cast?) zijn stuk voor stuk getalenteerd, maar her en der missen we wel wat: zo hadden we graag meer gehoord van Rebecca Harkins die met haar rol achter de toetsen nu niet erg opviel en enigszins verscholen lijkt te zijn op toneel. We moeten wachten tot de tweede acte voordat zij eindelijk een solonummer mag vertolken en haar stem smaakt naar meer.
Hetzelfde geldt voor Leo Aram Downs welke eenzelfde rol toebedeeld heeft gekregen. De weinige solo’s die hij heeft maken ons nieuwsgierig naar meer.
Kartrekkers zijn Eddie King (vocalen), Eddie Mann (bassist en ‘leading man’) Louis Coupe (gitarist) en Ingrid Olivia (vocalen) welke met zijn 4e de gehele voorstelling voor op het podium staan.
Waar Eddie King, Eddie Man en Ingrid Olivia soms in een rol kruipen, is Louis Coupe vooral lekker aan het raggen op de gitaar; prima spel, maar volledig in zijn eigen bubbel.
The Summer of Love voelt voor ons soms een beetje rommelig aan: het is zeker geen volledige voorstelling met een duidelijk plot maar soms ook meer dan alleen een concert.
De muzikale uitvoering is over het algemeen prima, en doet menigeen om ons heen weer verlangen naar die zomer van 52 jaar geleden, maar voor ons is alleen de nostalgie van de muziek niet genoeg om in de psychedelische geest van die tijd te komen.
Voor wie een avondje louter genieten wilt van klassiekers is dit de perfecte voorstelling, maar voor theaterbezoekers die een volledige theaterstuk verwachten voelt The Summer Of Love wellicht wat summier aan.
Door: Anniek de Wild
Kijk HIER voor ons fotoverslag
