Dit najaar gaat Thomas van Luyn het theater in met De Grote ADHD Experivaganza, over zijn leven met ADHD. De hele maand november, elke dag van de week, zal Van Luyn de mensen onderdompelen in zijn stoornis.
Thomas van Luyn maakt ADHD-voorstelling
Bij de cabaretier, presentator en columnist werd drie jaar geleden ADHD geconstateerd, een labeltje dat zijn leven veranderde. Wat ADHD nou echt is (spoiler: het is niet lekker druk zijn) is lastig uit te leggen, dus maakte hij er een een ‘immersive experience’ om het publiek ADHD te laten voelen, en lotgenoten een hart onder de riem te steken. Daarbij zal hij bijgestaan worden door Anna Gimbrère, om de wetenschappelijke context verzorgen - want ja, het is wel degelijk echt een ding.
“Ik heb dus sinds kort ADHD. Nou ja, altijd al, maar vroeger bestond het niet, en later dacht ik: ADHD is de hele tijd druk zijn. Lekker actief, als het ware. Ook omdat de krant vol staat met leuke drukke mensen die zeggen dat ze ADHD hebben (of beter nog: ADHD ‘zijn’), die lekker drie bedrijven hebben opgericht, en in hun vrije tijd oldtimers repareren en zweefvliegles geven aan blinde kinderen. Ik daarentegen kan nog geen boterham met pindakaas smeren zonder onderweg het mes, de boterham en de pindakaas kwijt te raken. Dat is mijn superkracht: helemaal niets van de grond krijgen. En dan heel hard ‘Kun je dan helemaal NIKS?’ tegen mezelf roepen. Onterecht natuurlijk, want ik kan van alles, alleen niet de normale dingen die iedereen kan, zoals langer dan vijf minuten aan tafel zitten zonder het gevoel te hebben dat ik nu echt dringend tien andere dingen moet gaan doen. Enfin, ik dwaal af. Ook een symptoom. Waar hadden we het over?”
Anders dan bij een reguliere theatertour – waarbij jarenlang drie keer in de week wordt gespeeld - doet Thomas van Luyn de show op z’n ADHD: de hele maand november, elke dag van de week, en daarna door naar iets anders.
“Ik heb dus sinds kort ADHD. Nou ja, altijd al, maar vroeger bestond het niet, en later dacht ik: ADHD is de hele tijd druk zijn. Lekker actief, als het ware. Ook omdat de krant vol staat met leuke drukke mensen die zeggen dat ze ADHD hebben (of beter nog: ADHD ‘zijn’), die lekker drie bedrijven hebben opgericht, en in hun vrije tijd oldtimers repareren en zweefvliegles geven aan blinde kinderen. Ik daarentegen kan nog geen boterham met pindakaas smeren zonder onderweg het mes, de boterham en de pindakaas kwijt te raken. Dat is mijn superkracht: helemaal niets van de grond krijgen. En dan heel hard ‘Kun je dan helemaal NIKS?’ tegen mezelf roepen. Onterecht natuurlijk, want ik kan van alles, alleen niet de normale dingen die iedereen kan, zoals langer dan vijf minuten aan tafel zitten zonder het gevoel te hebben dat ik nu echt dringend tien andere dingen moet gaan doen. Enfin, ik dwaal af. Ook een symptoom. Waar hadden we het over?”
Anders dan bij een reguliere theatertour – waarbij jarenlang drie keer in de week wordt gespeeld - doet Thomas van Luyn de show op z’n ADHD: de hele maand november, elke dag van de week, en daarna door naar iets anders.
