Na het slotapplaus wrijf je nog eens in ogen. Wat was dit? Dit was anders! Overweldigend. Bijzonder. Maar wat gebeurde hier nou precies in een tijdsbestek van nog geen anderhalf uur? Met de plaatjes van de juffen in je hand kijk je naar de dol enthousiaste kinderen om je heen, hun vrolijke ouders en de zeer opgetogen medewerkers. Het is absoluut feest. En niemand zou verbaasd zijn als er een opeens een luide stem zou klinken die over de vrolijke massa zou uitroepen: Goedemiddag allemaal, u was getuige van iets heel bijzonders! Waarna diezelfde stem spontaan zou beginnen te zingen en er snoepjes uit het dak zouden komen vallen.
Trek je toverjurk aan en geniet van juffenballet
Dat gebeurde niet, maar niemand zou verbaasd zijn geweest. Zo betoverend én aanstekelijk is het Juffenballet van Maas Theater en Dans in co productie met de Bonte Hond.
Het begint al in de openingsscène : Juffrouw Blauwzuur (briljant gespeeld én gezongen door Roosmarijn Luyten) spreekt de zaal toe in in vilein zuur gedoopte taal die verpakt is met een strik erom : Lammetjes zijn we, die ze graag naar de slachtbank leidt. En hoe meer juffen er op toneel verschijnen hoe bonter het gezelschap, hoe wonderlijker hun samenwerking en hoe grotesker de fantasie die gemengd wordt met actuele discussies over onderwijs. Het is alsof de makers fantasie, engagement, ongebreidelde creativiteit en loslaten van toneelregels in een betonmolen hebben gestort, er al liedjes zingend omheen hebben gedanst en daarna een duizelingwekkend bouwwerk hebben getoverd, dat uniek in zijn soort is.
Wat maakt dit zo bijzonder? Allereerst briljant acteerwerk. Van de verrukkelijke Manon Nieuweboer die de hippie hoofdjuf Maanzaad speelt tot heerlijke drilmachine juffrouw Kruitvat (Sabrina Nabermacnack) die toch lief blijkt, met daartussen dartele juffrouw Stroop ( prachtrol van Serano Pinas) en de fantastisch door Luuk Weers gespeelde oh zo irritante juffrouw Blaaskat. Aangevuld met de mooi dansende juffen Yulia Kalinchenko en Katarzyna Sitarz, die nergens echt partij kiezen en daarmee het groteske feest nog verder ontregelen. Aan Isabelle Houdtzagers is dan de eer en de taak om nog enigszins nuchter de hele boel te redden. En dat doet ze prachtig.
Wat dit anders maakt dan anders is dat het geen kindertheater is dat ook leuk is voor grote mensen, of grote mensen theater in jip en janneke taal. Nee het heeft een uitgebalanceerde mengeling van volwassen theater en kindertheater. Met uithalen en knipogen naar de actualiteit van zeurende ouders, teveel aan regelgeving, en alles wat het hedendaagse onderwijs tart naast een gymnastiekles die de hele zaal in de benen krijgt en plotseling uitbarsten in gezang en Engelse liederen. Het kan allemaal, staat naast elkaar, loopt door elkaar heen, en ja.. toch klopt het.
Mochten we een prijs uitdelen dan gaat die naar de werkelijk prachtige combinatie van decor en choreografie. Om je vingers bij af te likken en in je hoofd mee naar huis te nemen om er van na te genieten. Er wordt gespeeld met licht en ruimte, kleur en perspectief. Ruimtegebruik dat op bepaalde momenten zo indrukwekkend is dat je bijna vergeet te kijken naar alles wat er verder gebeurt.
Het is overrompelend. Het is anders dan wat Maas Theater en Dans eerder maakte en toch is het een logisch vervolg, alleen één waarvan je niet kon verzinnen dat het er zo uit zou gaan zien. De eerste grote zaalvoorstelling van René Geerlings (nu nog artistiek leider van de Bonte Hond maar vanaf volgend jaar die van Maas Theater en Dans) samen met Moniek Merkx smaakt onmiskenbaar naar meer.
Trek je toverjurk aan, zet je puntmuts op, neem je kind onder je arm, zeker tijdens de schoolstaking, en laat je meesleuren in een wereld die je leert dat er niets heerlijker is dan los gaan in je fantasie en hoe veel mooier de wereld daarvan wordt.
Door: Elise Kant
Het begint al in de openingsscène : Juffrouw Blauwzuur (briljant gespeeld én gezongen door Roosmarijn Luyten) spreekt de zaal toe in in vilein zuur gedoopte taal die verpakt is met een strik erom : Lammetjes zijn we, die ze graag naar de slachtbank leidt. En hoe meer juffen er op toneel verschijnen hoe bonter het gezelschap, hoe wonderlijker hun samenwerking en hoe grotesker de fantasie die gemengd wordt met actuele discussies over onderwijs. Het is alsof de makers fantasie, engagement, ongebreidelde creativiteit en loslaten van toneelregels in een betonmolen hebben gestort, er al liedjes zingend omheen hebben gedanst en daarna een duizelingwekkend bouwwerk hebben getoverd, dat uniek in zijn soort is.
Wat maakt dit zo bijzonder? Allereerst briljant acteerwerk. Van de verrukkelijke Manon Nieuweboer die de hippie hoofdjuf Maanzaad speelt tot heerlijke drilmachine juffrouw Kruitvat (Sabrina Nabermacnack) die toch lief blijkt, met daartussen dartele juffrouw Stroop ( prachtrol van Serano Pinas) en de fantastisch door Luuk Weers gespeelde oh zo irritante juffrouw Blaaskat. Aangevuld met de mooi dansende juffen Yulia Kalinchenko en Katarzyna Sitarz, die nergens echt partij kiezen en daarmee het groteske feest nog verder ontregelen. Aan Isabelle Houdtzagers is dan de eer en de taak om nog enigszins nuchter de hele boel te redden. En dat doet ze prachtig.
Wat dit anders maakt dan anders is dat het geen kindertheater is dat ook leuk is voor grote mensen, of grote mensen theater in jip en janneke taal. Nee het heeft een uitgebalanceerde mengeling van volwassen theater en kindertheater. Met uithalen en knipogen naar de actualiteit van zeurende ouders, teveel aan regelgeving, en alles wat het hedendaagse onderwijs tart naast een gymnastiekles die de hele zaal in de benen krijgt en plotseling uitbarsten in gezang en Engelse liederen. Het kan allemaal, staat naast elkaar, loopt door elkaar heen, en ja.. toch klopt het.
Mochten we een prijs uitdelen dan gaat die naar de werkelijk prachtige combinatie van decor en choreografie. Om je vingers bij af te likken en in je hoofd mee naar huis te nemen om er van na te genieten. Er wordt gespeeld met licht en ruimte, kleur en perspectief. Ruimtegebruik dat op bepaalde momenten zo indrukwekkend is dat je bijna vergeet te kijken naar alles wat er verder gebeurt.
Het is overrompelend. Het is anders dan wat Maas Theater en Dans eerder maakte en toch is het een logisch vervolg, alleen één waarvan je niet kon verzinnen dat het er zo uit zou gaan zien. De eerste grote zaalvoorstelling van René Geerlings (nu nog artistiek leider van de Bonte Hond maar vanaf volgend jaar die van Maas Theater en Dans) samen met Moniek Merkx smaakt onmiskenbaar naar meer.
Trek je toverjurk aan, zet je puntmuts op, neem je kind onder je arm, zeker tijdens de schoolstaking, en laat je meesleuren in een wereld die je leert dat er niets heerlijker is dan los gaan in je fantasie en hoe veel mooier de wereld daarvan wordt.
Door: Elise Kant
