Een rijke tv-presentator, een dom blondje en een homo zaten in een chalet in de Ardennen... Het zou het begin kunnen zijn van een flauwe mop. Maar niets is minder waar! Gert Verhulst, Karen Damen en James Cooke werken deze intro uit tot een heuse komedie en een ontspannend avondje uit.
Uitgezonderd. en Studio 100 bundelen krachten voor heerlijke komedie Chateau Cupido
Gert Verhulst kruipt in de rol van rijke televisiepersoonlijkheid Jack, James Cooke staat op de planken als extraverte homo Alain en Karen Damen speelt het domme blondje Betty. Hoewel dat laatste in twijfel te trekken valt, lijken de rollen hen op het lijf geschreven. Het drietal zorgt voor plezier op en naast het podium. In een verhaal over overspel en bedrog waarbij iedereen elkaar voorliegt weten de drie acteurs de zaal verrassend veel aan het lachen te brengen.
Gert Verhulst schreef Chateau Cupido zelf en maakte het zichzelf niet gemakkelijk door uitgerekend Karen Damen als tegenspeelster te kiezen. In het verleden hadden ze niet enkel op, maar ook naast het podium een relatie. Toch is het net door deze strategische zet dat een bepaalde soort humor de voorstelling kan verrijken. Naast de klassieke versprekingen, extravagante gebaren, misverstanden, absurditeiten en slapstick; sluipen ook enkele knipogen naar het echte leven de voorstelling in. Zo wordt verwezen naar Samson (met wie Gert 30 jaar een duo vormde) en naar de voormalige rol van Karen als lid van K3.
Zoals je van een goede komedie verwacht, lijkt alles voor de personages in het verhaal aanvankelijk perfect uitgedacht en gepland maar lopen er gaandeweg allerlei zaken mis en komen de personages in een steeds grotere wirwar van leugens en misverstanden terecht. Op het einde volgt de scene met het geweer, al blijft lange tijd niet duidelijk of er dan wel of niet geschoten zal worden. En door wie? En op wie? Of wordt er toch maar voor het vergif gekozen?
Alles speelt zich af in het zorgvuldig uitgewerkt decor en onder een netjes uitgevoerd lichtplan.
De personages doen precies wat van hen verwacht worden en verdwijnen of verschijnen tijdig door een van de deuren. Even dreigt alles in het honderd te lopen wanneer Gert Verhulst per ongeluk tegen een stuk van het decor loopt en zowel hij als tegenspeler James Cooke even de tekst vergeten. Toch weten beiden goed in hun rol te blijven en met de nodige humor en kwinkslagen het stuk weer op de rails te trekken.
Hoewel het stuk weinig vernieuwende elementen naar voor brengt, zijn alle onderdelen op zich goed uitgewerkt en tot een mooie harmonie samengebracht. Het geheel is echt wat je van een goede komedie verwacht, het publiek krijgt waarvoor het is gekomen en kan tevreden zijn.
Door Marjolein Schabregs
Gert Verhulst schreef Chateau Cupido zelf en maakte het zichzelf niet gemakkelijk door uitgerekend Karen Damen als tegenspeelster te kiezen. In het verleden hadden ze niet enkel op, maar ook naast het podium een relatie. Toch is het net door deze strategische zet dat een bepaalde soort humor de voorstelling kan verrijken. Naast de klassieke versprekingen, extravagante gebaren, misverstanden, absurditeiten en slapstick; sluipen ook enkele knipogen naar het echte leven de voorstelling in. Zo wordt verwezen naar Samson (met wie Gert 30 jaar een duo vormde) en naar de voormalige rol van Karen als lid van K3.
Zoals je van een goede komedie verwacht, lijkt alles voor de personages in het verhaal aanvankelijk perfect uitgedacht en gepland maar lopen er gaandeweg allerlei zaken mis en komen de personages in een steeds grotere wirwar van leugens en misverstanden terecht. Op het einde volgt de scene met het geweer, al blijft lange tijd niet duidelijk of er dan wel of niet geschoten zal worden. En door wie? En op wie? Of wordt er toch maar voor het vergif gekozen?
Alles speelt zich af in het zorgvuldig uitgewerkt decor en onder een netjes uitgevoerd lichtplan.
De personages doen precies wat van hen verwacht worden en verdwijnen of verschijnen tijdig door een van de deuren. Even dreigt alles in het honderd te lopen wanneer Gert Verhulst per ongeluk tegen een stuk van het decor loopt en zowel hij als tegenspeler James Cooke even de tekst vergeten. Toch weten beiden goed in hun rol te blijven en met de nodige humor en kwinkslagen het stuk weer op de rails te trekken.
Hoewel het stuk weinig vernieuwende elementen naar voor brengt, zijn alle onderdelen op zich goed uitgewerkt en tot een mooie harmonie samengebracht. Het geheel is echt wat je van een goede komedie verwacht, het publiek krijgt waarvoor het is gekomen en kan tevreden zijn.
Door Marjolein Schabregs
