Wie wel eens in Soweto is geweest (Johannesburg, Zuid Afrika) heeft ze vast gezien. De dansers op straat. Ze dansen pantsula, een dansvorm, protestdansen, die ontstond tijdens de apartheid. Of je ziet een groepje mensen die dingen doen met hun lichaam waar je naar kijkt en dan denkt : He, dat kan helemaal niet. Maar ze doen het toch. Alsof botten loszitten en spieren van elastiek lijken. Bone breaking.
Unbreakable ontroert en verheugt
In Nederlandse theaters is dit weinig te zien. Maar nu wel. En hoe. De voorstelling Unbreakable van LLoydscompany combineert pantsula en bone breaking en sleurt je vanaf de eerste seconde mee in het leven van de dansers. De combinatie lichtontwerp, geluid, choriografie, films en beats vormen een perfecte achtergrond voor de indringende verhalen van de vijf dansers.
Op de vlakke vloer van C. in Hoofddorp is er geen ontkomen aan. Vier mannen en één vrouw beginnen te dansen. Stukje bij beetje ontvouwen delen van hun levensverhaal zich. Het is waanzinnig goed hoe ze verhalen zonder tekst maar voor iedereen begrijpelijk maar vooral invoelbaar zijn. Je voelt het aan het publiek. Ze geven zich gewonnen aan een wereld die ze vaak zelf niet kennen.
Drugs, geweld tegen vrouwen, geweld, moord, ziekte, gevangenis. Vijf verhalen die afgewisseld worden met opzwepende ritmes en zinderende levenslust. Choreografisch hoogstandje is het verhaal in gevangenis, de slapende mannen en het bezoek dat dicht bij komt maar niet mag aanraken, diep rakend is het verhaal van de vrouw die door geweld tot wanhoop wordt gedreven.
Op en neer gaat het, wanhoop en onrecht en lichtheid. Zonder een cliché te worden. Nee, het is juist invoelbaar omdat het je meesleurt in wat we uiteindelijk allemaal kennen, de hoogtepunten, de vrijheid versus alles wat je overkomt en je onmachtig maakt. Daarmee raakt het. Het slaat een brug tussen de dansers, hun geschiedenis en die van de mensen in de zaal. Zo verschillend, en zo vaak aan uitersten van het spectrum van onrecht en onderdrukking , maar allemaal mensen die zoeken naar licht en liefde en worstelen met onrecht en dood.
Het publiek, eerst nog wat onwennig, laat zich steeds meer horen. De acrobatiek en de magie van de dansende hoedjes slingert zich als een schitterend koord door de voorstelling. Verbijsterend is de bone breaking. Je kijkt ernaar en denkt dat het niet kan.
Het is een bijzonder voorstelling die gezien moet worden. In theaters maar ook op scholen, ook op die plekken waar racisme en discriminatie de overhand hebben. Het verdient een langere tournee en overal volle zalen.
Ga dit zien en neem iemand mee die een avond wil genieten én die bereid is om zich te laten raken door vijf dansers die zichzelf in alle kracht en kwetsbaarheid geven aan het publiek. Een woord is genoeg: prachtig! Veel dank aan Topollo Ntulo, Jabulani Manyoni, Junior Hlongwane, Molefi Rakitla, Lerato Motsepe en de hele crew. Nog te zien tot 30 november. Kijk HIER voor de speellijst
Door Elise Kant
Op de vlakke vloer van C. in Hoofddorp is er geen ontkomen aan. Vier mannen en één vrouw beginnen te dansen. Stukje bij beetje ontvouwen delen van hun levensverhaal zich. Het is waanzinnig goed hoe ze verhalen zonder tekst maar voor iedereen begrijpelijk maar vooral invoelbaar zijn. Je voelt het aan het publiek. Ze geven zich gewonnen aan een wereld die ze vaak zelf niet kennen.
Drugs, geweld tegen vrouwen, geweld, moord, ziekte, gevangenis. Vijf verhalen die afgewisseld worden met opzwepende ritmes en zinderende levenslust. Choreografisch hoogstandje is het verhaal in gevangenis, de slapende mannen en het bezoek dat dicht bij komt maar niet mag aanraken, diep rakend is het verhaal van de vrouw die door geweld tot wanhoop wordt gedreven.
Op en neer gaat het, wanhoop en onrecht en lichtheid. Zonder een cliché te worden. Nee, het is juist invoelbaar omdat het je meesleurt in wat we uiteindelijk allemaal kennen, de hoogtepunten, de vrijheid versus alles wat je overkomt en je onmachtig maakt. Daarmee raakt het. Het slaat een brug tussen de dansers, hun geschiedenis en die van de mensen in de zaal. Zo verschillend, en zo vaak aan uitersten van het spectrum van onrecht en onderdrukking , maar allemaal mensen die zoeken naar licht en liefde en worstelen met onrecht en dood.
Het publiek, eerst nog wat onwennig, laat zich steeds meer horen. De acrobatiek en de magie van de dansende hoedjes slingert zich als een schitterend koord door de voorstelling. Verbijsterend is de bone breaking. Je kijkt ernaar en denkt dat het niet kan.
Het is een bijzonder voorstelling die gezien moet worden. In theaters maar ook op scholen, ook op die plekken waar racisme en discriminatie de overhand hebben. Het verdient een langere tournee en overal volle zalen.
Ga dit zien en neem iemand mee die een avond wil genieten én die bereid is om zich te laten raken door vijf dansers die zichzelf in alle kracht en kwetsbaarheid geven aan het publiek. Een woord is genoeg: prachtig! Veel dank aan Topollo Ntulo, Jabulani Manyoni, Junior Hlongwane, Molefi Rakitla, Lerato Motsepe en de hele crew. Nog te zien tot 30 november. Kijk HIER voor de speellijst
Door Elise Kant
