Een man die veegt, een vrouw die zoekt, een man die valt, een vrouw die observeert. Vier willekeurige werelden die elkaar niet raken. Niemand helpt de man overeind, niemand helpt de vrouw zoeken, tot opeens een beweging uit het niets synchroniseert. En nog één, en nog één
Uniform stemt tot nadenken
Als Uniform iets vooral is dan is het een stuk dat prikkelt tot nadenken. We scheren als het ware over de grote spanning tussen indivudalisme en collectiviteit. Tussen alleen en samen. Tussen jezelf zijn en groepsdruk. Tussen genieten en verbazen. Daarom zit je geen seconde rustig achterover, want je wordt voordurend uitgedaagd. Bedoelt ze nou echt dat allemaal hetzelfde doen leuker is? Of bedoelt ze juist dat allemaal hetzelfde doen benauwt? Of bedoelt ze het allebei en daarnaast nog veel meer. Je kunt er na Uniform eindeloos over praten. Is dat eind een prettige oplossing, of juist een anticlimax. Zoveel mensen, zoveel meningen.
Is het dan alleen maar een uitdagende thematiek? Nee zeker niet. De vier spelers fascineren alle vier. Er wordt goed geacteerd en goed gedanst, ze leggen hun ziel en zaligheid erin, alsof ze echt even opgaan in een ander universum om daarna in verwondering terug te keren. De synchroniciteit, zeker in de kleine gebaren, is prachtig en wordt goed getimed. Er gebeuren steeds dingen die je niet verwacht, maar ze voelen toch logisch, organische overgangen tot de laatste cesuur. Het opgaan in robotesk dansen is de ultieme uitvergroting van jezelf verliezen, de spiegels creeeren massa van vier mensen. Heel mooi gevonden en nog mooier gedaan.
Wanneer ben je iemand? Wanneer niemand? Waar wordt de wereld beter van? En vooral: wanneer ben je gelukkig? Met die vragen stuurt Maas Theater en Dans je naar huis in dit stuk van Nastaran Razawi Khorasani.
En de manier waarop ze dat doet is een lust voor het oog.
Neem wat vrienden mee, ga dit kijken, en praat nog lang na. Zo'n voorstelling is dit.
Door: Elise Kant
Is het dan alleen maar een uitdagende thematiek? Nee zeker niet. De vier spelers fascineren alle vier. Er wordt goed geacteerd en goed gedanst, ze leggen hun ziel en zaligheid erin, alsof ze echt even opgaan in een ander universum om daarna in verwondering terug te keren. De synchroniciteit, zeker in de kleine gebaren, is prachtig en wordt goed getimed. Er gebeuren steeds dingen die je niet verwacht, maar ze voelen toch logisch, organische overgangen tot de laatste cesuur. Het opgaan in robotesk dansen is de ultieme uitvergroting van jezelf verliezen, de spiegels creeeren massa van vier mensen. Heel mooi gevonden en nog mooier gedaan.
Wanneer ben je iemand? Wanneer niemand? Waar wordt de wereld beter van? En vooral: wanneer ben je gelukkig? Met die vragen stuurt Maas Theater en Dans je naar huis in dit stuk van Nastaran Razawi Khorasani.
En de manier waarop ze dat doet is een lust voor het oog.
Neem wat vrienden mee, ga dit kijken, en praat nog lang na. Zo'n voorstelling is dit.
Door: Elise Kant
