Igoné de Jongh, Nederlands bekendste ballerina mag na eerdere uitstel door de coronapandemie eindelijk weer voluit. In haar eerste solovoorstelling I, zien we te midden van een simpel decor een afwisselend programma. Ondersteunt door een muzikaal trio en tenor Walther Deubel kenmerkt de voorstelling zich door verschillende choreografieën en een kort intermezzo waarin contact met het publiek wordt gemaakt.
Van Igoné de Jongh op het toneel krijg je nooit genoeg
Aan de start van de voorstelling worden we meegenomen door een voice-over (Igoné) die droomt over leven in Toscane en het eten van onbeperkt pasta met veel olie en goede wijn.
Na een aantal klassieke werken waaronder de stervende zwaan zien we vooral moderne choreografieën waarmee de Jongh laat zien een veelzijdig danseres te zijn. Qua dans zien we perfectie vanavond, Igoné en haar twee dansers Alexis Tutunnique en Stanislav Olshanskyi zijn een genot om naar te kijken.
De perfect gestrekte voeten in de spitzen, de sierlijke handen, de expressie. Dansen, ja dansen dat kan ze, dat is nooit het probleem geweest, zo vertelt ze ook via een voice-over.
In de momenten van kledingwissels pakken de twee mannelijke dansers het podium of mag Deubel laten horen wat hij kan.
Op beide is niets aan te merken (hoewel het hawaii shirt van Deubel echt een misser is, hier had een net overhemd beter gepast) behalve dat de voorstelling hierdoor soms wat fragmentarisch aanvoelt: Igone danst, Igone gaat af dus een ander pakt het toneel en Igone komt weer op en danst verder.
Het decor bestaat uit een ronde overkapping waarin de muzikanten zitten en welke suggereert dat je je in een Toscaanse tuin bevindt maar het kan ook worden gezien als halve wereldbol wat mooi ondersteunend is tijdens het publieksmoment.
Bij het voorstellen van de dansers leren wij dat zij beide uit de Oekraïne komen waarop een staande ovatie volgt. Zij mogen een gedicht in hun moedertaal voordragen en vertellen kort hoe zij deze tijd beleven om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag: dansen.
En dat is ergens jammer. Ondanks dat de zaallichten kort aangaan zodat De Jongh contact kan maken met het publiek komt het nergens tot echt contact.
De Jongh laat zien nog steeds tot de top te behoren maar haar echt leren kennen is iets wat binnen de voorstelling niet lijkt te gebeuren.
De voice-over spreekt van altijd pijn, wie ben ik zonder pijn? Helaas wordt dit verder niet toegelicht en is dit een voorbeeld van hoe de voorstelling fragmentarisch aanvoelt.
Al met al is het een mooi afwisselend programma waarin we geen genoeg kunnen krijgen van de schoonheid van de dans. Het is jammer dat de naam (is het nou ‘i’ of ‘1’?) voor ons suggereerde dat we een persoonlijk portret kregen van Nederlands bekendste ballerina en we daarin niet de diepte krijgen waarop we gehoopt hadden.
Overigens hopen we vooral op een II / III / IV en V want van Igoné de Jongh op het toneel krijgen we geen genoeg.
Door Anniek de Wild
Na een aantal klassieke werken waaronder de stervende zwaan zien we vooral moderne choreografieën waarmee de Jongh laat zien een veelzijdig danseres te zijn. Qua dans zien we perfectie vanavond, Igoné en haar twee dansers Alexis Tutunnique en Stanislav Olshanskyi zijn een genot om naar te kijken.
De perfect gestrekte voeten in de spitzen, de sierlijke handen, de expressie. Dansen, ja dansen dat kan ze, dat is nooit het probleem geweest, zo vertelt ze ook via een voice-over.
In de momenten van kledingwissels pakken de twee mannelijke dansers het podium of mag Deubel laten horen wat hij kan.
Op beide is niets aan te merken (hoewel het hawaii shirt van Deubel echt een misser is, hier had een net overhemd beter gepast) behalve dat de voorstelling hierdoor soms wat fragmentarisch aanvoelt: Igone danst, Igone gaat af dus een ander pakt het toneel en Igone komt weer op en danst verder.
Het decor bestaat uit een ronde overkapping waarin de muzikanten zitten en welke suggereert dat je je in een Toscaanse tuin bevindt maar het kan ook worden gezien als halve wereldbol wat mooi ondersteunend is tijdens het publieksmoment.
Bij het voorstellen van de dansers leren wij dat zij beide uit de Oekraïne komen waarop een staande ovatie volgt. Zij mogen een gedicht in hun moedertaal voordragen en vertellen kort hoe zij deze tijd beleven om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag: dansen.
En dat is ergens jammer. Ondanks dat de zaallichten kort aangaan zodat De Jongh contact kan maken met het publiek komt het nergens tot echt contact.
De Jongh laat zien nog steeds tot de top te behoren maar haar echt leren kennen is iets wat binnen de voorstelling niet lijkt te gebeuren.
De voice-over spreekt van altijd pijn, wie ben ik zonder pijn? Helaas wordt dit verder niet toegelicht en is dit een voorbeeld van hoe de voorstelling fragmentarisch aanvoelt.
Al met al is het een mooi afwisselend programma waarin we geen genoeg kunnen krijgen van de schoonheid van de dans. Het is jammer dat de naam (is het nou ‘i’ of ‘1’?) voor ons suggereerde dat we een persoonlijk portret kregen van Nederlands bekendste ballerina en we daarin niet de diepte krijgen waarop we gehoopt hadden.
Overigens hopen we vooral op een II / III / IV en V want van Igoné de Jongh op het toneel krijgen we geen genoeg.
Door Anniek de Wild
