“Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder” De meneer achter mij is helemaal gelukkig wanneer hij in de finale van het optreden van Renée van Wegberg in de zaal mee mag zingen. Hij en velen met hem hebben intens genoten van een avond liederen van Liesbeth List, Ramses Shaffy en Edith Piaf.
Veel belovende eerste Try Out List, Shaffy & Piaf
De perspresentatie van List, Shaffy en Piaf is vervangen door de eerste try out. Het theater in Beverwijk zit goed vol met mensen die er veel zin in hebben.
Het is een goed gebalanceerd programma. Liedjes, teksten, het voorstellen van de bandleden wisselt elkaar mooi af, emotie en humor, het heeft het allemaal. De band is heel goed, de interactie prima. En toch, er mist nog iets in deze voorstelling. Of misschien is er juist iets te veel in deze voorstelling. Het is net te glad, net te netjes, net te makkelijk gemaakt.
Piaf, List en Shaffy waren zangers die ontroerden door hun kwetsbaarheid en rauwe emoties die door hun zang en muziek heen schuurden. Hun arrangementen hadden ook die kwetsbaarheid. In dit programma zit de kwetsbaarheid in de tussendoor gesproken teksten, daar laat Renée van Wegberg zichzelf zien. Maar in een aantal liedjes, bijvoorbeeld in het Laat me niet Alleen, is de kwetsbaarheid opgelost in een glad en te bombastisch arrangement, waardoor de mooie stem van Renée toch niet kan ontroeren. Het "Zeg me dat het niet zo is" ontroert daarentegen wel en "I really can’t stay" met zijn slim gevonden omdraaiing is echt leuk.
De band heeft een eigen rol in het programma. Top muzikanten. En tegelijk is het ook hier nog net te glad. Billy Maluw is fantastisch pianist, maar als zanger goed maar geen Ramses en dat is echt jammer. Job Greuter speelt overtuigend cello, zingt goed, maar ook hier zoek je tevergeefs naar wat rauwheid, kwetsbaarheid, behalve in het prachtige "Als het stormt". André van Damme is tovenaar op het slagwerk, net al Berry Jansen op gitaar en bas. Daar zindert het gevoel dat deze liedjes opeisen en dan overrompelend uitstralen. Daar willen we wel meer van horen. Zo ook van onvervalste humor als het lied "Ik ben Sjaantje met het Haantje". Daar is Renee weergaloos grappig.
En daarmee is het een voorstelling die qua programma helemaal klopt, waar echte muzikanten vol plezier muziek maken, waar goed gemusiceerd wordt. Maar waar je nog net te vaak moet zoeken naar dat wat de drie namen die de titel geven aan het programma zo uniek maakte: rauwe levenspijn omgezet in kwetsbare muziek die raakt. Als dat er nog in kan komen voor het stuk in september in premiere gaat, staat er iets wat zeer de moeite waard is op de planken
De zaal vindt het fantastisch. Er wordt geklapt, gedanst in stoelen, en druk gefluisterd af en toe vol enthousiasme. En de meneer achter me zingt zo vals maar zo vol overgave mee aan het eind dat het ontroert.
Door: Elise Kant
Het is een goed gebalanceerd programma. Liedjes, teksten, het voorstellen van de bandleden wisselt elkaar mooi af, emotie en humor, het heeft het allemaal. De band is heel goed, de interactie prima. En toch, er mist nog iets in deze voorstelling. Of misschien is er juist iets te veel in deze voorstelling. Het is net te glad, net te netjes, net te makkelijk gemaakt.
Piaf, List en Shaffy waren zangers die ontroerden door hun kwetsbaarheid en rauwe emoties die door hun zang en muziek heen schuurden. Hun arrangementen hadden ook die kwetsbaarheid. In dit programma zit de kwetsbaarheid in de tussendoor gesproken teksten, daar laat Renée van Wegberg zichzelf zien. Maar in een aantal liedjes, bijvoorbeeld in het Laat me niet Alleen, is de kwetsbaarheid opgelost in een glad en te bombastisch arrangement, waardoor de mooie stem van Renée toch niet kan ontroeren. Het "Zeg me dat het niet zo is" ontroert daarentegen wel en "I really can’t stay" met zijn slim gevonden omdraaiing is echt leuk.
De band heeft een eigen rol in het programma. Top muzikanten. En tegelijk is het ook hier nog net te glad. Billy Maluw is fantastisch pianist, maar als zanger goed maar geen Ramses en dat is echt jammer. Job Greuter speelt overtuigend cello, zingt goed, maar ook hier zoek je tevergeefs naar wat rauwheid, kwetsbaarheid, behalve in het prachtige "Als het stormt". André van Damme is tovenaar op het slagwerk, net al Berry Jansen op gitaar en bas. Daar zindert het gevoel dat deze liedjes opeisen en dan overrompelend uitstralen. Daar willen we wel meer van horen. Zo ook van onvervalste humor als het lied "Ik ben Sjaantje met het Haantje". Daar is Renee weergaloos grappig.
En daarmee is het een voorstelling die qua programma helemaal klopt, waar echte muzikanten vol plezier muziek maken, waar goed gemusiceerd wordt. Maar waar je nog net te vaak moet zoeken naar dat wat de drie namen die de titel geven aan het programma zo uniek maakte: rauwe levenspijn omgezet in kwetsbare muziek die raakt. Als dat er nog in kan komen voor het stuk in september in premiere gaat, staat er iets wat zeer de moeite waard is op de planken
De zaal vindt het fantastisch. Er wordt geklapt, gedanst in stoelen, en druk gefluisterd af en toe vol enthousiasme. En de meneer achter me zingt zo vals maar zo vol overgave mee aan het eind dat het ontroert.
Door: Elise Kant
