Wow. Een kindervoorstelling over problemen van wereld grootte. Dat vraagt om een balanceren tussen problematiek en aanstekelijk theater. Tussen grote problemen en de menselijke kindermaat. Tussen waarschuwen en hoop uitdelen
Vertederend en mooi Theater met een boodschap in Benjamin de Beer
Benjamin de Beer woont op de Noordpool, maar het ijs smelt onder zijn poten en die van zijn papa en mama vandaan en zo moeten ze vluchten. Vluchten door de plastic soep zee, vluchten langs plekken waar ze niet welkom zijn, tot ze aankomen op een plek waar ze kunnen wonen in harmonie met anderen. Zelden heb ik wereldproblematiek zo goed en duidelijk in beeld gebracht zien worden. Want vluchtelingen komen ergens vandaan, en wie vlucht doet dat niet voor zijn plezier. In dit geval als gevolg van de klimaatverandering. De weg naar veiligheid is lang, onzeker en gevaarlijk.
Een ingewikkeld verhaal over klimaatvluchtelingen, verlies van wie je lief is, discriminatie en milieuvervuiling wordt in een uur tijd duidelijk uitgelegd. Risico is dat het dan moralistisch of te zwaar kan worden. Dat gebeurt niet. Integendeel, het verhaal is van een vertederende vrolijkheid. Een kinderblik die zich de hoop niet laat ontrukken.
Razend knap hoe de problemen nergens de lichtheid overschaduwen, waarmee de keuzes die deze acteurs in het verhaal van Herman van Veen maken volkomen tot hun recht komen. Het zit knap in elkaar. Het jonge publiek mag meedoen. Geluiden maken is heel leuk, maar nog net leuker is het als de berenfamilie flessen uitdeelt en die in de zee laat gooien door het publiek, zodat een enorme plastic soep ontstaat.
De cast is in een woord geweldig. Bo van Vliet speelt onder andere vader Beer en doet dat met groots en aanstekelijk enthousiasme, en razendsnel schakelend van beetje stoere vader Beer naar diva Kieuw de zeemeeuw. Femke Krist als mama beer, stoer en kwetsbaar tegelijk is de mooie en knap gespeelde verbindende schakel. Saskia Egberts is de heerlijke stuiterbal en prachtig zingende Benjamin die je stiekem als teddybeer mee naar huis zou willen nemen. Wie wil niet zo’n berg vrolijkheid in de buurt. Razend knap hoe de problemen nergens de lichtheid overschaduwen, waarmee de keuzes die deze acteurs maken volkomen tot hun recht komen.
Het getuigt van lef om deze voorstelling te maken. Voor alle ouders die hun kinderen een boodschap mee willen geven van hoop en toekomst, zonder aan problemen voorbij te gaan.
Op alle niveaus kan nog lang worden nagepraat. Maar je kunt ook zoals de kinderen in de foyer na afloop dansend naar huis over zo’n mooie voorstelling en het nog even op de foto mogen met de beren. Ook dat gebeurt met aandacht en tijd voor ieder kind.
En misschien is dat wel wat deze voorstelling zo mooi maakt. Aandacht voor alles wat leeft en bloeit, die echt is, vermengd met vrolijkheid die je nog lang bij blijft.
Gaan zien!
Nog te zien in Maastricht op 19 mei.
Door: Elise Kant
Een ingewikkeld verhaal over klimaatvluchtelingen, verlies van wie je lief is, discriminatie en milieuvervuiling wordt in een uur tijd duidelijk uitgelegd. Risico is dat het dan moralistisch of te zwaar kan worden. Dat gebeurt niet. Integendeel, het verhaal is van een vertederende vrolijkheid. Een kinderblik die zich de hoop niet laat ontrukken.
Razend knap hoe de problemen nergens de lichtheid overschaduwen, waarmee de keuzes die deze acteurs in het verhaal van Herman van Veen maken volkomen tot hun recht komen. Het zit knap in elkaar. Het jonge publiek mag meedoen. Geluiden maken is heel leuk, maar nog net leuker is het als de berenfamilie flessen uitdeelt en die in de zee laat gooien door het publiek, zodat een enorme plastic soep ontstaat.
De cast is in een woord geweldig. Bo van Vliet speelt onder andere vader Beer en doet dat met groots en aanstekelijk enthousiasme, en razendsnel schakelend van beetje stoere vader Beer naar diva Kieuw de zeemeeuw. Femke Krist als mama beer, stoer en kwetsbaar tegelijk is de mooie en knap gespeelde verbindende schakel. Saskia Egberts is de heerlijke stuiterbal en prachtig zingende Benjamin die je stiekem als teddybeer mee naar huis zou willen nemen. Wie wil niet zo’n berg vrolijkheid in de buurt. Razend knap hoe de problemen nergens de lichtheid overschaduwen, waarmee de keuzes die deze acteurs maken volkomen tot hun recht komen.
Het getuigt van lef om deze voorstelling te maken. Voor alle ouders die hun kinderen een boodschap mee willen geven van hoop en toekomst, zonder aan problemen voorbij te gaan.
Op alle niveaus kan nog lang worden nagepraat. Maar je kunt ook zoals de kinderen in de foyer na afloop dansend naar huis over zo’n mooie voorstelling en het nog even op de foto mogen met de beren. Ook dat gebeurt met aandacht en tijd voor ieder kind.
En misschien is dat wel wat deze voorstelling zo mooi maakt. Aandacht voor alles wat leeft en bloeit, die echt is, vermengd met vrolijkheid die je nog lang bij blijft.
Gaan zien!
Nog te zien in Maastricht op 19 mei.
Door: Elise Kant
