Als je denkt : he daar ga ik met mijn volkstuinminnende buurman heen omdat het vast over planten gaat, een heerlijk rustige voorstelling: niet doen! Maar als je denkt : ik ben toe aan een avond heerlijk absurdistisch theater dat heel slim in elkaar zit, ga dan onverwijld een kaartje boeken voor Volkstuin complex.
Volkstuin complex : Niets is wat het lijkt en dat is geweldig
Het eerste kwartier is een en al lachen, schateren en wegzakken in het verhaal van Miranda die zoekt en zoekt naar de woorden voor haar nieuwe boek Ze stapt in en uit het verhaal en sleurt je zo onverbiddelijk mee in een wereld vol bizarre kleurrijke figuren. Het verhaal draait en kronkelt en overstijgt daarmee wat je op het eerste gezicht verwacht. Maar een duistere onderlaagje kruipt heel mooi gedoseerd de voorstelling in. Het is de gelaagdheid die deze voorstelling zo boeiend maakt. Tegelijk zijn er totaal geen pretenties. Het is leuk, het is nu, het is gek, en je blijft bij het verhaal door de kolderieke draaiingen. Het lijkt soms kindertheater maar er is niets kinderlijks aan. Juist ook door de af en toe bijna verstilde momenten, het verwijzen naar de actualiteit zonder dat het ook maar ergens zwaar wordt.
Ster van de avond is Rop Verheijen die de meester is van de plotwendingen. Hij speelt geen typetjes, hij is ze, allemaal van de provo tot de wijze man die ook al niet is wat hij lijkt. De scene met de enkelband, die niemand ziet aankomen hoort tot de hoogtepunten van de voorstelling.
De live muziek is de kers op de taart. De beide Bobs zitten goed gepositioneerd in het verhaal en tillen het verhaal zo op. Ook hier geen pretenties. De cast kent niet de beste musicalzangers maar dat doet er helemaal niet toe. Wat ze ook zingen, het past naadloos in het verhaal en het is allemaal fijn.
Ricky Koole speelt een zeer geloofwaardige Miranda of ze nu mijmert of aan het moorden slaat en toch volkomen zichzelf blijft. Daniel Cornelissen heeft de lachers aan zijn broek hangen in zijn typetjes die het dichtst op normale mensen zouden moeten lijken maar over de top ontsporen, heel erg grappig. Tina de Bruin als moeder die worstelt met loslaten schetst in alle komedie het dilemma van alle moeders, het liedje klein en verstild legt een mooi accentje midden in de voorstelling.
Is het een koortsdroom, zijn we aan het hallucineren, wat is dit allemaal? Het is een heerlijke avond uit, met gekte die herkenbaar is, met verlangens en mislukkingen, met knipogen naar correctheid en al te veel individualisme en sociaal moeten. Kortom, een heerlijke avond uit en vergeet niet na afloop even lekker na te lachen op een terrasje.
Door Elise Kant
Ster van de avond is Rop Verheijen die de meester is van de plotwendingen. Hij speelt geen typetjes, hij is ze, allemaal van de provo tot de wijze man die ook al niet is wat hij lijkt. De scene met de enkelband, die niemand ziet aankomen hoort tot de hoogtepunten van de voorstelling.
De live muziek is de kers op de taart. De beide Bobs zitten goed gepositioneerd in het verhaal en tillen het verhaal zo op. Ook hier geen pretenties. De cast kent niet de beste musicalzangers maar dat doet er helemaal niet toe. Wat ze ook zingen, het past naadloos in het verhaal en het is allemaal fijn.
Ricky Koole speelt een zeer geloofwaardige Miranda of ze nu mijmert of aan het moorden slaat en toch volkomen zichzelf blijft. Daniel Cornelissen heeft de lachers aan zijn broek hangen in zijn typetjes die het dichtst op normale mensen zouden moeten lijken maar over de top ontsporen, heel erg grappig. Tina de Bruin als moeder die worstelt met loslaten schetst in alle komedie het dilemma van alle moeders, het liedje klein en verstild legt een mooi accentje midden in de voorstelling.
Is het een koortsdroom, zijn we aan het hallucineren, wat is dit allemaal? Het is een heerlijke avond uit, met gekte die herkenbaar is, met verlangens en mislukkingen, met knipogen naar correctheid en al te veel individualisme en sociaal moeten. Kortom, een heerlijke avond uit en vergeet niet na afloop even lekker na te lachen op een terrasje.
Door Elise Kant
