Menig Westender zal vorig jaar de wenkbrauwen gefronst hebben bij het horen van de naam van de productie van 2016. Want ga er maar eens tegenaan staan: schermen, flamenco, Spaanse zang en een temperamentvol verhaal. Dat is andere koek dan de kneuterige sfeer van Nederland in de vorige eeuw.
Westend maakt indruk met de musical Zorro
Aan de andere kant biedt de musical Zorro dus ook meer dan voldoende mogelijkheden om de eigen grenzen te verleggen. Die uitdaging is elke Westender het afgelopen jaar met volle overtuiging aangegaan. Het eindresultaat was het afgelopen weekeinde te bewonderen in Schouwburg Het Park in Hoorn.
In de musical Zorro zien we het verhaal van Don Diego de la Vega, die zijn thuisland Californië heeft ingewisseld voor de Oude Wereld. In Spanje trekt hij met een groep zigeuners van stad naar stad om zijn kunsten te vertonen, totdat hij bezoek krijgt van zijn jeugdliefde Luisa. Zij is naar hem op zoek omdat het thuis volledig uit de hand loopt. Diego's vader, Don Alejandro, is bij een ongeval met zijn paard omgekomen en broer Ramon heeft zijn functie als magistraat overgenomen en heerst met harde hand.
Diego en de zigeuners, aangevoerd door Inez, besluiten naar Californië te gaan om orde op zaken te stellen. Daar aangekomen ziet hij dat de bevolking lijdt onder het bewind van zijn broer. Hij meet zich een alter ego aan, de gemaskerde Zorro, en ontpopt zich, al vechtende voor vrijheid en gerechtigheid, tot lieveling van het volk. Ramon, evenals Luisa onkundig van de echte identiteit van Zorro, verzint allerlei listen om hem te kunnen ontmaskeren.
Ondertussen wordt duidelijk dat Ramon óók achter de verdwijning van Don Alejandro zit, die nog leeft. Daarnaast probeert hij broer Diego zo hard mogelijk te treffen door een huwelijk af te dwingen met Luisa. Naast het verhaal van Zorro loopt het verhaal van sergeant Garcia, die tot over zijn oren verliefd raakt op Inez. Alle gebeurtenissen kunnen niet anders dan leiden tot een dramatisch einde, waarbij de grote vraag is wie uiteindelijk aan het langste eind trekt.
Met grote hits van de Gipsy Kings, zoals Baila Me, Bamboleo en Djobi Djoba (prima uitgevoerd door het Grand Circle Orchestra onder leiding van Gerbrand van Kolck), is Zorro ook een aanstekelijke musical waarbij je af en toe met moeite rustig in je stoel kunt blijven zitten. Regisseur Ineke de Geus doet daar nog een schepje bovenop door niet alleen het toneel als speelveld te gebruiken maar ook de plek vóór het podium door het weghalen van de eerste drie rijen met stoelen. Daardoor zit het publiek wel heel dicht op de actie en wordt iedereen automatisch meegezogen in het verhaal. Aan weerskanten van het podium en achter op het podium, over de volle breedte, zijn stellages gemaakt waardoor er drie verschillende niveaus ontstaan waarop gespeeld wordt. Als toeschouwer kom je daarmee soms ogen tekort omdat er, met name bij de grote ensemblenummers, overal wel wat gebeurt. De uitgekiende belichting (ontworpen door Rob Bouderij) en prachtige kostuums maken het geheel compleet, waarbij de prachtige woonwagen niet onvermeld mag blijven.
De casting van de hoofdrolspelers is sterk en in sommige gevallen ook verrassend. Rik Adema zagen we al eerder in grotere rollen bij Westend en dit weekeinde liet hij zien de rol van Zorro uitstekend aan te kunnen. Zijn schermwerk (maar ook dat van alle andere spelers die meedoen tijdens de gevechten) oogt professioneel en spectaculair. Zijn duet met Luisa (Daphne de Groot), "A Love We'll Never Live", waarbij we even de ogen dichtdoen, klinkt van beide kanten bijzonder mooi en zijn spel is geloofwaardig. Wel even de ogen dicht, maar inslapen doen we niet, want daarvoor is er genoeg te zien.
Ook Daphne de Groot maakt iets moois van haar rol, zacht en teder waar dat kan. Op de momenten waarop ze in het nauw gedreven wordt door Ramon leeft iedereen in de zaal met haar mee. Aan Daniël Nijland de taak om de slechterik, broer Ramon, te spelen en daarmee weet hij ons te imponeren. In de eerste akte is hij vooral de sterke magistraat; in de tweede akte glijdt hij, onder invloed van Inez, langzaam weg en verandert in een onvoorspelbare dwaas die zijn vader wil bewijzen dat deze Diego ten onrechte als lievelingszoon beschouwt.
Joyce Nijhuis speelt de rol van Inez zoals deze gespeeld moet worden. Sterk, mysterieus en vol passie. Manje Dijkema is een prima sergeant Garcia, een wat onbeholpen en volgzame man, die net als ieder ander mens hunkert naar een stukje warmte en liefde. Hulde voor regisseur De Geus die deze productie iets realistischer en rauwer neerzet dan de versie van Stage Entertainment waarbij de rollen van met name sergeant Garcia en Zorro over de top werden neergezet met bij vlagen platvloerse en dubbelzinnige humor.
Ook het mannelijke-, vrouwelijke- en kinderensemble mogen niet onbenoemd blijven. Dit ensemble doet niet mee voor de vulling maar maakt deze Zorro tot een volledige voorstelling. Zowel spel als zang en dans zijn uitstekend verzorgd, waarbij met name op het gebied van de dans de grenzen duidelijk zijn verlegd. Dat is mede de verdienste van choreograaf Sanne Ooms die Westend de Spaanse dans eigen heeft gemaakt.
De musical Zorro is nog niet al te vaak door amateurverenigingen in Nederland gespeeld (The Cast uit Castricum had twee jaar geleden naar ons weten de primeur en zette ook een uitstekende prestatie neer) maar als het niveau net zo hoog ligt als afgelopen weekeinde dan mogen er wat ons betreft nog wel meer verenigingen zich wagen aan Zorro. Westend heeft zich tegen die tijd al weer gericht op de productie voor volgend jaar. Als we het programmaboekje van Zorro juist interpreteren dan speelt dat verhaal zich af in het Londen van Charles Dickens.
Klik hier voor ons fotoverslag. Wil je meer foto’s zien van Zorro van Westend? Hou dan onze facebook pagina in de gaten, waar we binnenkort een uitgebreide fotoreportage zullen plaatsen
In de musical Zorro zien we het verhaal van Don Diego de la Vega, die zijn thuisland Californië heeft ingewisseld voor de Oude Wereld. In Spanje trekt hij met een groep zigeuners van stad naar stad om zijn kunsten te vertonen, totdat hij bezoek krijgt van zijn jeugdliefde Luisa. Zij is naar hem op zoek omdat het thuis volledig uit de hand loopt. Diego's vader, Don Alejandro, is bij een ongeval met zijn paard omgekomen en broer Ramon heeft zijn functie als magistraat overgenomen en heerst met harde hand.
Diego en de zigeuners, aangevoerd door Inez, besluiten naar Californië te gaan om orde op zaken te stellen. Daar aangekomen ziet hij dat de bevolking lijdt onder het bewind van zijn broer. Hij meet zich een alter ego aan, de gemaskerde Zorro, en ontpopt zich, al vechtende voor vrijheid en gerechtigheid, tot lieveling van het volk. Ramon, evenals Luisa onkundig van de echte identiteit van Zorro, verzint allerlei listen om hem te kunnen ontmaskeren.
Ondertussen wordt duidelijk dat Ramon óók achter de verdwijning van Don Alejandro zit, die nog leeft. Daarnaast probeert hij broer Diego zo hard mogelijk te treffen door een huwelijk af te dwingen met Luisa. Naast het verhaal van Zorro loopt het verhaal van sergeant Garcia, die tot over zijn oren verliefd raakt op Inez. Alle gebeurtenissen kunnen niet anders dan leiden tot een dramatisch einde, waarbij de grote vraag is wie uiteindelijk aan het langste eind trekt.
Met grote hits van de Gipsy Kings, zoals Baila Me, Bamboleo en Djobi Djoba (prima uitgevoerd door het Grand Circle Orchestra onder leiding van Gerbrand van Kolck), is Zorro ook een aanstekelijke musical waarbij je af en toe met moeite rustig in je stoel kunt blijven zitten. Regisseur Ineke de Geus doet daar nog een schepje bovenop door niet alleen het toneel als speelveld te gebruiken maar ook de plek vóór het podium door het weghalen van de eerste drie rijen met stoelen. Daardoor zit het publiek wel heel dicht op de actie en wordt iedereen automatisch meegezogen in het verhaal. Aan weerskanten van het podium en achter op het podium, over de volle breedte, zijn stellages gemaakt waardoor er drie verschillende niveaus ontstaan waarop gespeeld wordt. Als toeschouwer kom je daarmee soms ogen tekort omdat er, met name bij de grote ensemblenummers, overal wel wat gebeurt. De uitgekiende belichting (ontworpen door Rob Bouderij) en prachtige kostuums maken het geheel compleet, waarbij de prachtige woonwagen niet onvermeld mag blijven.
De casting van de hoofdrolspelers is sterk en in sommige gevallen ook verrassend. Rik Adema zagen we al eerder in grotere rollen bij Westend en dit weekeinde liet hij zien de rol van Zorro uitstekend aan te kunnen. Zijn schermwerk (maar ook dat van alle andere spelers die meedoen tijdens de gevechten) oogt professioneel en spectaculair. Zijn duet met Luisa (Daphne de Groot), "A Love We'll Never Live", waarbij we even de ogen dichtdoen, klinkt van beide kanten bijzonder mooi en zijn spel is geloofwaardig. Wel even de ogen dicht, maar inslapen doen we niet, want daarvoor is er genoeg te zien.
Ook Daphne de Groot maakt iets moois van haar rol, zacht en teder waar dat kan. Op de momenten waarop ze in het nauw gedreven wordt door Ramon leeft iedereen in de zaal met haar mee. Aan Daniël Nijland de taak om de slechterik, broer Ramon, te spelen en daarmee weet hij ons te imponeren. In de eerste akte is hij vooral de sterke magistraat; in de tweede akte glijdt hij, onder invloed van Inez, langzaam weg en verandert in een onvoorspelbare dwaas die zijn vader wil bewijzen dat deze Diego ten onrechte als lievelingszoon beschouwt.
Joyce Nijhuis speelt de rol van Inez zoals deze gespeeld moet worden. Sterk, mysterieus en vol passie. Manje Dijkema is een prima sergeant Garcia, een wat onbeholpen en volgzame man, die net als ieder ander mens hunkert naar een stukje warmte en liefde. Hulde voor regisseur De Geus die deze productie iets realistischer en rauwer neerzet dan de versie van Stage Entertainment waarbij de rollen van met name sergeant Garcia en Zorro over de top werden neergezet met bij vlagen platvloerse en dubbelzinnige humor.
Ook het mannelijke-, vrouwelijke- en kinderensemble mogen niet onbenoemd blijven. Dit ensemble doet niet mee voor de vulling maar maakt deze Zorro tot een volledige voorstelling. Zowel spel als zang en dans zijn uitstekend verzorgd, waarbij met name op het gebied van de dans de grenzen duidelijk zijn verlegd. Dat is mede de verdienste van choreograaf Sanne Ooms die Westend de Spaanse dans eigen heeft gemaakt.
De musical Zorro is nog niet al te vaak door amateurverenigingen in Nederland gespeeld (The Cast uit Castricum had twee jaar geleden naar ons weten de primeur en zette ook een uitstekende prestatie neer) maar als het niveau net zo hoog ligt als afgelopen weekeinde dan mogen er wat ons betreft nog wel meer verenigingen zich wagen aan Zorro. Westend heeft zich tegen die tijd al weer gericht op de productie voor volgend jaar. Als we het programmaboekje van Zorro juist interpreteren dan speelt dat verhaal zich af in het Londen van Charles Dickens.
Klik hier voor ons fotoverslag. Wil je meer foto’s zien van Zorro van Westend? Hou dan onze facebook pagina in de gaten, waar we binnenkort een uitgebreide fotoreportage zullen plaatsen
