Voor de tweede solovoorstelling van Nederlands bekendste ballerina reisden we af naar de Stadsschouwburg Haarlem. Voor ‘Zin in Liefde’ heeft Igone zich laten inspireren door het fenomeen diva’s. De roem, de glitter, de successen maar ook de offers, de pijn en onbegrip komen aan het licht.
Zin in Liefde – Een reis tussen diva’s, wensen en verlangens
Het thema diva’s.
Niet het eerste woord waar je aan denkt bij Igone de Jongh die ondanks haar status als prima
ballerina altijd ‘heel gewoontjes’ lijkt te zijn gebleven.
Waarom het thema diva’s en wat is binnen het verhaal van de voorstelling van haar en wat is er van
Maria Callas, Whitney Houston of Judy Garland? (van allen zijn er referenties tijdens de voorstelling.)
De voorstelling is opgebouwd uit een cast bestaande uit Igone, Oekraïense dansers uit de door haar
opgerichte The United Ukranian Ballet Company en een jonge actrice die fungeert als alter-ego/mini-
me.
Laatstgenoemde heeft een hoop lastige teksten die niet natuurlijk aanvoelen voor een kind van haar
leeftijd wat voor ons maakt dat de toevoeging van dit alter-ego de essentie (dans) en de snelheid uit
de voorstelling haalt.
Zij stelt lastige, filosofische onderwerpen aan de kaak; ‘Licht kan niet bestaan zonder donker’ of ‘Hoe
groter de parel hoe meer pijn de oester heeft geleden’.
Het wordt ons niet duidelijk of deze uitingen een reflectie zijn van Igone’s persoonlijke gedachten en
gevoelens of dat dit met het thema diva’s in het algemeen te maken heeft.
Hier lijkt een stukje diepgang te ontbreken, iets wat we bij haar eerste voorstelling ook misten. Het
lijkt alsof we alles mogen vragen maar de meest belangrijke antwoorden niet krijgen.
Uiteraard, de dans wordt technisch perfect uitgevoerd. Wij hadden graag wat meer ‘oud-klassiek’
repertoire willen zien waar de choreografieën binnen deze voorstelling vaker speelser en moderner
zijn, maar dansen, dat kan ze!
De muziek is een mix van klassieke werken, popmuziek en instrumentale stukken. Het verrast en
zorgt voor tempo in de voorstelling.
De dansers waarmee Igone het podium deelt vormen een mooi pallet waarbij opvalt hoe goed zij al
op elkaar zij ingespeeld. Een groot aantal technische sprongen of draaien waarbij je echt moet
vertrouwen op de danspartner(s) lijken allemaal geen probleem en het ziet er zeer soepel en elegant
uit.
Wat we jammer vinden is dat de Igone die we voor aanvang van haar première even tussen het doek
zagen spieken, haar zaal bekijkend, haar publiek welkom hetend, even een grapje tussendoor; dat we
háar niet verder in de voorstelling zien.
Wie is Igone nou écht?
We hopen deze antwoorden in een mogelijk derde solovoorstelling te krijgen, want de hunkering
naar antwoorden wordt steeds groter maar haar zien dansen is iets waar we nog geen genoeg van
krijgen.
Door Anniek de Wild
Niet het eerste woord waar je aan denkt bij Igone de Jongh die ondanks haar status als prima
ballerina altijd ‘heel gewoontjes’ lijkt te zijn gebleven.
Waarom het thema diva’s en wat is binnen het verhaal van de voorstelling van haar en wat is er van
Maria Callas, Whitney Houston of Judy Garland? (van allen zijn er referenties tijdens de voorstelling.)
De voorstelling is opgebouwd uit een cast bestaande uit Igone, Oekraïense dansers uit de door haar
opgerichte The United Ukranian Ballet Company en een jonge actrice die fungeert als alter-ego/mini-
me.
Laatstgenoemde heeft een hoop lastige teksten die niet natuurlijk aanvoelen voor een kind van haar
leeftijd wat voor ons maakt dat de toevoeging van dit alter-ego de essentie (dans) en de snelheid uit
de voorstelling haalt.
Zij stelt lastige, filosofische onderwerpen aan de kaak; ‘Licht kan niet bestaan zonder donker’ of ‘Hoe
groter de parel hoe meer pijn de oester heeft geleden’.
Het wordt ons niet duidelijk of deze uitingen een reflectie zijn van Igone’s persoonlijke gedachten en
gevoelens of dat dit met het thema diva’s in het algemeen te maken heeft.
Hier lijkt een stukje diepgang te ontbreken, iets wat we bij haar eerste voorstelling ook misten. Het
lijkt alsof we alles mogen vragen maar de meest belangrijke antwoorden niet krijgen.
Uiteraard, de dans wordt technisch perfect uitgevoerd. Wij hadden graag wat meer ‘oud-klassiek’
repertoire willen zien waar de choreografieën binnen deze voorstelling vaker speelser en moderner
zijn, maar dansen, dat kan ze!
De muziek is een mix van klassieke werken, popmuziek en instrumentale stukken. Het verrast en
zorgt voor tempo in de voorstelling.
De dansers waarmee Igone het podium deelt vormen een mooi pallet waarbij opvalt hoe goed zij al
op elkaar zij ingespeeld. Een groot aantal technische sprongen of draaien waarbij je echt moet
vertrouwen op de danspartner(s) lijken allemaal geen probleem en het ziet er zeer soepel en elegant
uit.
Wat we jammer vinden is dat de Igone die we voor aanvang van haar première even tussen het doek
zagen spieken, haar zaal bekijkend, haar publiek welkom hetend, even een grapje tussendoor; dat we
háar niet verder in de voorstelling zien.
Wie is Igone nou écht?
We hopen deze antwoorden in een mogelijk derde solovoorstelling te krijgen, want de hunkering
naar antwoorden wordt steeds groter maar haar zien dansen is iets waar we nog geen genoeg van
krijgen.
Door Anniek de Wild
